Na drie keer: zo hoort dat natuurlijk bij scheepsrecht. Maar mijn god, wat een toestanden weer. En wat heb ik mezelf vervloekt: verkeerde keuzes, gemiste kansen. Op de zondagochtend na de ontdekking meende ik me enige nachtrust te kunnen veroorloven. Ik kon ook niet zo goed die ochtend, maar had best gekund, achteraf, als ik maar vroeg genoeg was opgestaan. Dan had ik ‘m prachtig te zien gekregen en was ik er klaar mee geweest. In plaats daarvan ging ik pas in de middag: geen spoor meer van de vogel. Die was blijkbaar vooral in de ochtend actief. Dus de volgende ochtend zo’n beetje de vroegste trein genomen, zodat ik ook nog redelijk op tijd op het werk kon zijn. Stond ik daar om half 8: opnieuw geen spoor. Onverrichterzake naar het werk.
We hebben het, voor alle duidelijkheid, over klein (let goed op, dus niet kleinst maar klein) waterhoen. Met kleinst waterhoen zijn we de afgelopen jaren verwend, onder andere met prachtige zichtwaarnemingen in de Groene Jonker bij Nieuwkoop, en ook in polder Achteraf bij Tienhoven duikt-ie nog altijd bijna jaarlijks op, al krijg je ‘m daar nooit te zien. Het marginaal grotere klein waterhoen (heel subtiel soms, die naamgeving van vogels) is nog een stuk zeldzamer en mijn enige ervaring met deze soort is het missen van een geval vorig jaar in de Groene Jonker dat pas, en dan nog alleen via informele kanalen, tot me doordrong toen het te laat was. Dus het was wel even slikken toen ik moest accepteren dat ik het beestje opnieuw was misgelopen. Daar zag het althans wel naar uit want ook de dagen daarna werd de vogel niet meer gezien. Tot donderdag, toen de vogel ineens weer gemeld werd en tot aan de avond permanent te zien was. En dat laatste blijkt inmiddels vrij uitzonderlijk want de meeste dagen is de vogel urenlang uit beeld voor-ie zich weer laat zien. En weer die spijt, weer die wroeging, want als ik nou toch wel besloten had die middag, om meteen te gaan …
Vrijdag dan maar, maar ja, ik kon pas aan het eind van de middag weg. En na een uur of 11 was de vogel niet meer gemeld. Zo stapelde zich de ene hindernis op de andere. Desondanks om 5 uur in de trein: voor de derde keer in een week naar Almere, die grote stad. Voor de derde keer op de fiets van Parkwijk langs het kanaal richting Lepelaarsplassen. Ik kan de route inmiddels dromen. Voor de derde keer langs die ruigtes waar ik telkens paapjes en tapuiten verwacht maar nu even geen tijd om daarop te wachten, en langs de vaart aan de andere kant met zijn bijna Biesbosch-achtige oeverlanden. En voor de derde keer kijkhut De Kiekendief. ‘Ja hoor’ stelt men mij gerust, ‘hij laat zich regelmatig zien, daar langs de rietrand. Alleen nu even uit beeld.’
Alleen nu even uit beeld. Ja ja, dacht ik, het patroon van de afgelopen dagen indachtig: even uit beeld kon gemakkelijk uitlopen tot urenlang wachten, en met een beetje pech vergeefs.
Maar toen, ineens, liep-ie daar! Eerst nog vrij ver maar geleidelijk bewoog hij langs het riet naar ons toe. Die zucht, die zalige zucht van verlichting, die is natuurlijk met geen pen te beschrijven. Een feestelijk moment!
Een klein, slank ralletje scharrelde langs de rietrand. Een wat gebandeerde buik, een blauwgrijze borst en hals en fletsbruine bovendelen met brede lichte banen: klein waterhoen! Met lange tenen aan lange poten klauterde hij af en toe over rietstengels en takjes en kwam tot vrij dichtbij. Niet zo dichtbij misschien als-ie door anderen gezien is, maar ik was er meer dan tevreden mee. Af en toe verdween hij in het riet, maar steeds kwam-ie daarna weer tevoorschijn. Een mooi moment, gezien alle moeite. En over geluk mocht ik niet meer klagen: de volgende dag werd de vogel na kwart voor 9 ’s morgens de hele dag niet meer gezien en zijn er ongetwijfeld nieuwe ongelukkigen geweest die urenlang vergeefs gewacht hebben.
Vogelen, het is net het leven: soms zit het mee, … ach laat ook maar.
16 september 2011
Meer: Daurische
Geen opmerkingen:
Een reactie posten