‘Nee’, natuurlijk. Als antwoord op de vraag ‘Wil je met me trouwen?’, of ‘Zit-ie er nog?’, of ‘Heb ik nog lang te leven, dokter?’ (Je ziet, het kan natuurlijk altijd erger.) ‘Ja’ kan ook erg zijn natuurlijk, als in ‘Is het foute boel?’ of ‘Ga ik dood?’ En anders wel ‘Ik hou niet meer van je’, of ‘Het is tijd’. ‘Ik moet even met je praten’, voorspelt ook niets goeds. ‘Ik heb eens nagedacht, en …’. ‘Ik mag je graag, maar …’. Of, iets heel anders, ‘Kabinet zint op nieuwe maatregelen.’ ‘Uitstoot broeikasgassen naar recordhoogte.’ Niet best allemaal, maar het meest van al vrezen we ‘Hoog weg naar noord’. En mocht je toch nog enige hoop koesteren, dan is ‘Kwijt in de wolken’ echt wel einde verhaal.
25 oktober 2021
Meer dips: Post vakantie dip
maandag 25 oktober 2021
zondag 24 oktober 2021
Nieuwvliet Bad
De eerste melding, woensdagmiddag terwijl ik in de Zodden aan het wandelen was (veel wind, weinig vogels), dat was ver weg, in meerdere opzichten. Zou vast niet meer teruggevonden worden, stelde ik mezelf gerust.
De tweede melding, donderdagochtend: shit, vogel was teruggevonden. Zat er dus nog. Nieuwvliet Bad: hoe moest ik daar in vredesnaam komen? Zou vandaag niet meer lukken in elk geval.
De melding van vrijdag was toch een geruststelling: vandaag kwam slecht uit, bovendien kutweer en een dure, verre reis, gewoon geen zin in maar misschien morgen?
De melding zaterdagochtend was de bekende, meer dan welkome piep-in-de-rug. Ik zat al in de trein, ergens bij Lage Zwaluwe inmiddels, en wist: zat er nog! Redelijkerwijs zou de reis niet vergeefs zijn.
Die reis viel trouwens best mee. Twee en een half uur met de trein naar Vlissingen, maar dat maakte me niet uit. Ik zat daar goed en deed niet veel anders dan ik gedaan had als ik thuis was gebleven. En het kostte me niks, dat hielp ook. Daarna met het pondje naar Breskens, nog een half uurtje fietsen en ik sta op het Roompot Beach Resort Nieuwvliet Bad. Wolkenvelden, een mager zonnetje, overvliegende groepen trekvogels, ik hoorde kepen, sijzen en veldleeuweriken, en vogelaars die me wijzen: daar dat boompje met die brede zwarte banden aan beide zijden, daar hangt-ie rond, daar laat-ie zich af en toe mooi zien. Kijken en afwachten dus.
Binnen een minuut is het raak. Een bleek, overwegend grijsbruin zangertje met naar verhouding zware snavel duikt op, laat zich even prachtig zien en vliegt weer uit beeld. Bingo! Oostelijke vale spotvogel, eerste voor Nederland, in de pocket. En meteen hè, niet na eindeloos wachten, niet nadat zich de frustraties hebben opgehoopt en je je tenslotte tevreden moet stellen met een met veel moeite verworven korte glimp, nee, meteen vol in beeld. En niet één keertje maar telkens opnieuw want steeds weer komt-ie tevoorschijn die eerste paar minuten dat ik op Roompot Beach Resort Nieuwvliet Bad ben. Soms diep en half verscholen in het struikgewas, maar een volgend moment open en bloot op een kaal takje. We zien hem volledig vrij op een van de banden, we zien hem ineens een felle jachtvlucht omhoog maken om weer omlaag de struik in te duiken, en we zien hem weer prachtig vrij op een ander kaal takje. Zo dicht bebladerd als het struikgewas en de heggetjes hier zijn weet-ie toch herhaaldelijk een kaal takje te vinden.
Ik blijf nog een uurtje op het park in de hoop op mooie vervolgwaarnemingen, zie hem in die tijd ook nog wel een paar keer aardig maar steeds kort en zo mooi als die eerste paar minuten wordt het niet meer. Groepen trekvogels trekken over, vinken, veldleeuweriken, kepen, boomleeuweriken, en ik ga iets anders doen.
Ik maakte er nog een leuk dagje Zeeuws Vlaanderen van. Ik wandelde door de Verdronken Zwarte Polder, vlak om de hoek, waar naast de vele leeuweriken en spreeuwen, vinken en graspiepers ook een late boerenzwaluw overvloog, waar een cetti’s zanger zong en waar een fraaie kleine zilverreiger de dag nog feestelijker maakte dan die toch al was. En ik fietste langs zee en langs de buitenste duinen terug naar Breskens. Dezelfde route had ik vanmorgen ook al gefietst, maar toen had ik er niet meer tijd voor over gehad dan minimaal noodzakelijk was om in Nieuwvliet te komen. Dat was nu anders. Ik keek eens hier en ik keek eens daar, bezocht de trektelpost Breskens waar weinig te beleven was, het was ook niet helemaal de goede tijd, en keerde terug waar ik vanmorgen begonnen was: de veerhaven van Breskens. Maar nu met oostelijke vale spotvogel op zak.
23 oktober 2021
Meer: Een geweldig weekend
De tweede melding, donderdagochtend: shit, vogel was teruggevonden. Zat er dus nog. Nieuwvliet Bad: hoe moest ik daar in vredesnaam komen? Zou vandaag niet meer lukken in elk geval.
De melding van vrijdag was toch een geruststelling: vandaag kwam slecht uit, bovendien kutweer en een dure, verre reis, gewoon geen zin in maar misschien morgen?
De melding zaterdagochtend was de bekende, meer dan welkome piep-in-de-rug. Ik zat al in de trein, ergens bij Lage Zwaluwe inmiddels, en wist: zat er nog! Redelijkerwijs zou de reis niet vergeefs zijn.
Die reis viel trouwens best mee. Twee en een half uur met de trein naar Vlissingen, maar dat maakte me niet uit. Ik zat daar goed en deed niet veel anders dan ik gedaan had als ik thuis was gebleven. En het kostte me niks, dat hielp ook. Daarna met het pondje naar Breskens, nog een half uurtje fietsen en ik sta op het Roompot Beach Resort Nieuwvliet Bad. Wolkenvelden, een mager zonnetje, overvliegende groepen trekvogels, ik hoorde kepen, sijzen en veldleeuweriken, en vogelaars die me wijzen: daar dat boompje met die brede zwarte banden aan beide zijden, daar hangt-ie rond, daar laat-ie zich af en toe mooi zien. Kijken en afwachten dus.
Binnen een minuut is het raak. Een bleek, overwegend grijsbruin zangertje met naar verhouding zware snavel duikt op, laat zich even prachtig zien en vliegt weer uit beeld. Bingo! Oostelijke vale spotvogel, eerste voor Nederland, in de pocket. En meteen hè, niet na eindeloos wachten, niet nadat zich de frustraties hebben opgehoopt en je je tenslotte tevreden moet stellen met een met veel moeite verworven korte glimp, nee, meteen vol in beeld. En niet één keertje maar telkens opnieuw want steeds weer komt-ie tevoorschijn die eerste paar minuten dat ik op Roompot Beach Resort Nieuwvliet Bad ben. Soms diep en half verscholen in het struikgewas, maar een volgend moment open en bloot op een kaal takje. We zien hem volledig vrij op een van de banden, we zien hem ineens een felle jachtvlucht omhoog maken om weer omlaag de struik in te duiken, en we zien hem weer prachtig vrij op een ander kaal takje. Zo dicht bebladerd als het struikgewas en de heggetjes hier zijn weet-ie toch herhaaldelijk een kaal takje te vinden.
Ik blijf nog een uurtje op het park in de hoop op mooie vervolgwaarnemingen, zie hem in die tijd ook nog wel een paar keer aardig maar steeds kort en zo mooi als die eerste paar minuten wordt het niet meer. Groepen trekvogels trekken over, vinken, veldleeuweriken, kepen, boomleeuweriken, en ik ga iets anders doen.
Ik maakte er nog een leuk dagje Zeeuws Vlaanderen van. Ik wandelde door de Verdronken Zwarte Polder, vlak om de hoek, waar naast de vele leeuweriken en spreeuwen, vinken en graspiepers ook een late boerenzwaluw overvloog, waar een cetti’s zanger zong en waar een fraaie kleine zilverreiger de dag nog feestelijker maakte dan die toch al was. En ik fietste langs zee en langs de buitenste duinen terug naar Breskens. Dezelfde route had ik vanmorgen ook al gefietst, maar toen had ik er niet meer tijd voor over gehad dan minimaal noodzakelijk was om in Nieuwvliet te komen. Dat was nu anders. Ik keek eens hier en ik keek eens daar, bezocht de trektelpost Breskens waar weinig te beleven was, het was ook niet helemaal de goede tijd, en keerde terug waar ik vanmorgen begonnen was: de veerhaven van Breskens. Maar nu met oostelijke vale spotvogel op zak.
23 oktober 2021
Meer: Een geweldig weekend
dinsdag 19 oktober 2021
Naar Beverwijk
Vandaag naar Beverwijk en de duinen in ten noorden van het Noordzeekanaal. Ik was daar nog nooit eerder geweest dus dat was alvast één primeur. Het was natuurlijk niet daarom dat ik naar Beverwijk was vandaag. Het was om blauwstaart. Die niet gezien. Nou ja, die komt een andere keer dan wel weer. Intussen toch een interessant dagje want ook de Noordpier (van IJmuiden? Mag je dat zeggen? IJmuiden ligt daar immers helemaal niet, dat ligt aan de overkant van het kanaal) had ik nog niet eerder betreden. Het zicht vanaf de kop van de pier op de veel verder uitstekende Zuidpier aan de overkant: het omgekeerde van wat ik gewend ben.
Een paar uur heb ik besteed aan een open plek in een stukje duinbos bij Wijk aan Zee. Eerst voor en daarna na mijn bezoekje aan de pier. Voor ons een stukje open duinvegetatie, afdalend naar een poeltje beneden, en daarachter wat struikgewas en een paar boompjes. Het was rustig daar. Van blauwstaart geen spoor en ook verder alleen een vink. En een koolmees, dat was alles. Tot na een tijdje ineens een paar pimpelmezen verschenen. En nog een paar pimpelmezen, en een paar koolmezen. En een glanskop, een tjiftjaf, een stel goudhaantjes, zelfs een fitis, tamelijk laat in het jaar en bepaald niet alledaags in oktober. Een mooi geel beestje met zeer prominente oog- en wenkbrauwstreep en gelige pootjes. Ook de handpenprojectie leek wel oké, al was dat lastig met zekerheid vast te stellen. Hoe dan ook een fitis.
Ineens wemelde het daar van de vogeltjes. Ze scharrelden door het struikgewas, badderden in het poeltje en kropen door de halfopen vegetatie. Alleen blauwstaart ontbrak nog. Intussen vlogen koperwieken over, zat een grote bonte specht mooi hoog in het kale topje van een dennenboom en cirkelde er enige tijd een sperwer boven ons rond. En toen was het voor ons ineens weer stil. Eén vink zat er nog bij het watertje, en een koolmees.
Typisch iets dat je in de herfst kunt meemaken: die plotseling oplevende activiteit die daarna even plotseling weer stilvalt. Gewoon even stilstaan en afwachten, dat wil dan nog weleens helpen. Stilstaan en afwachten in plaats van overal achteraan gaan, en zien wat er gebeurt. Meestal gebeurt er dan wel iets, al zijn daar meestal geen blauwstaarten of goudlijsters bij betrokken.
Na mijn uitstapje naar de Noordpier, dat overigens niet al te veel opleverde, foute wind, hoewel de paar zeekoeten best vermeld mogen worden want die passen wel in de trend van de afgelopen weken, daarna terug op het plekje in de duinen: een herhaling van zetten. Eerst stilte, waarna een groepje sijzen opdook. En ineens een keep. En nog een keep. Diverse kepen lieten zich daarna prachtig zien, en prachtig zijn ze, die kepen. In de buurt riepen ook wat zwarte mezen en ook daarvan liet er eentje zich mooi vrij zien bij het poeltje. Toen de rust wederom weerkeerde, wederom zonder blauwstaart, toch niet ontevreden weer naar huis gegaan. Het was al met al toch een interessant dagje geweest.
17 oktober 2021
Een paar uur heb ik besteed aan een open plek in een stukje duinbos bij Wijk aan Zee. Eerst voor en daarna na mijn bezoekje aan de pier. Voor ons een stukje open duinvegetatie, afdalend naar een poeltje beneden, en daarachter wat struikgewas en een paar boompjes. Het was rustig daar. Van blauwstaart geen spoor en ook verder alleen een vink. En een koolmees, dat was alles. Tot na een tijdje ineens een paar pimpelmezen verschenen. En nog een paar pimpelmezen, en een paar koolmezen. En een glanskop, een tjiftjaf, een stel goudhaantjes, zelfs een fitis, tamelijk laat in het jaar en bepaald niet alledaags in oktober. Een mooi geel beestje met zeer prominente oog- en wenkbrauwstreep en gelige pootjes. Ook de handpenprojectie leek wel oké, al was dat lastig met zekerheid vast te stellen. Hoe dan ook een fitis.
Ineens wemelde het daar van de vogeltjes. Ze scharrelden door het struikgewas, badderden in het poeltje en kropen door de halfopen vegetatie. Alleen blauwstaart ontbrak nog. Intussen vlogen koperwieken over, zat een grote bonte specht mooi hoog in het kale topje van een dennenboom en cirkelde er enige tijd een sperwer boven ons rond. En toen was het voor ons ineens weer stil. Eén vink zat er nog bij het watertje, en een koolmees.
Typisch iets dat je in de herfst kunt meemaken: die plotseling oplevende activiteit die daarna even plotseling weer stilvalt. Gewoon even stilstaan en afwachten, dat wil dan nog weleens helpen. Stilstaan en afwachten in plaats van overal achteraan gaan, en zien wat er gebeurt. Meestal gebeurt er dan wel iets, al zijn daar meestal geen blauwstaarten of goudlijsters bij betrokken.
Na mijn uitstapje naar de Noordpier, dat overigens niet al te veel opleverde, foute wind, hoewel de paar zeekoeten best vermeld mogen worden want die passen wel in de trend van de afgelopen weken, daarna terug op het plekje in de duinen: een herhaling van zetten. Eerst stilte, waarna een groepje sijzen opdook. En ineens een keep. En nog een keep. Diverse kepen lieten zich daarna prachtig zien, en prachtig zijn ze, die kepen. In de buurt riepen ook wat zwarte mezen en ook daarvan liet er eentje zich mooi vrij zien bij het poeltje. Toen de rust wederom weerkeerde, wederom zonder blauwstaart, toch niet ontevreden weer naar huis gegaan. Het was al met al toch een interessant dagje geweest.
17 oktober 2021
woensdag 13 oktober 2021
Dutchbirding op Texel
Prachtige momenten meegemaakt. Zo hadden we op vrijdag bijvoorbeeld een geweldige namiddag op de Hors. In het lage zonnetje met zijn lange schaduwen in de zandwoestijn die zo aan de Sahara zou doen denken als je ooit in de Sahara was geweest. Een eindeloze zandvlakte met pas aan de horizon een streepje zee, hier wat jonge zandduintjes karig getooid met wat helmgras en in dat decor, door die lage zon beschenen, drie strandleeuweriken. Onvergetelijk.
Eerder hadden we al die kerkuil in de Tuintjes. Die zat diep verscholen in een bosje, een wonder dat iemand die gevonden heeft, maar na enig manoeuvreren was-ie toch mooi zichtbaar in de scoop. Een Texelse vogel of toch een die, zoals de meeste zeldzaamheden die hier worden aangetroffen, na een lange reis over zee is neergeploft in de eerste bosjes die hij vinden kon? Nou zijn onze kerkuilen natuurlijk standvogels maar geldt dat ook voor noordelijke en oostelijke populaties?
Prachtig was de zwarte ibis in de Petten, die we pas in tweede instantie op zaterdagochtend konden vinden, nadat we vrijdag aan het eind van de middag vergeefs op zoek waren geweest. Leuk waren ook de grauwe franjepoten in het westelijke Horsmeertje. De bokjes die voor ons opvlogen uit de Kreeftepolder toen enkele lokale vogelaars er door de nattigheid struinden. De aan één poot manke strandplevier op het strand bij paal 26. De roodhalsgans in de Bol. Zo hopten we een beetje van doelsoort naar doelsoort.
Op zondagochtend stonden we vanaf kort na zonsopgang twee uurtjes aan zee. Het was er een komen en gaan. Tientallen, nee honderden zwarte zee-eenden en zeekoeten, tientallen roodkeelduikers. Een paar mooie jagers ook, waaronder een middelste die fanatiek achter een meeuwtje aan joeg. En op zee her en der tientallen zeekoeten en ook enkele alken. Alken hadden we al eerder gezien, onder andere mooi vlak achter de branding, en waren opmerkelijk gemakkelijk dit weekend.
Het was dus spitsuur boven zee. Het contrast met de wandeling die we daarna maakten door de zonovergoten duinen ten zuiden van het Hoornderslag, was groot. Het was een prachtige wandeling. Eindeloos dwaalden we door het woeste en ongerepte buitenduin, een glooiende steppe van duinriet en zandverstuivingen en verspreidde bosjes die over het landschap leken uitgestrooid, over paden die steeds minder pad waren, om uiteindelijk te belanden in een laagte met dicht struweel en grazige, naar munt geurende veldjes. Maar het was ook een stille wandeling. Geen vogels om ons heen, geen vogels over ons heen, louter stilte, op wat graspiepers af en toe en wat roepjes van tjiftjaf of zwartkop na. Het was kenmerkend voor deze drie dagen Texel: smakelijke krentjes waren er genoeg, we tellen onze zegeningen, maar telkens die rust om ons heen, die stilte, die roerloosheid: er leek nauwelijks een vogel te bewegen. En dat in oktober! Het was net alsof de vogeltrek nog altijd niet echt begonnen was. Ik heb het idee dat dat de afgelopen jaren vaker zo was tijdens het Dutchbirdingweekend, terwijl ik me van langer geleden toch vooral weekenden herinner dat de roodborstjes af en toe over je voeten struikelden, in letterlijk ieder bosje de goudhaantjes scharrelden, struikgewas af en toe explodeerde van de lijsters en boven je hoofd zich een constante stroom van nog meer lijsters, van vinken en piepers en wat al niet bewoog. Dat komt allemaal vast nog wel. Maar zou het kunnen zijn dat de herfsttrek de laatste jaren structureel later op gang komt? Dat door klimaatverandering de vogels langer in het noorden blijven hangen? En dat Dutchbirding en ook Deception tours zouden moeten overwegen hun weekenden enkele weken naar achteren te verschuiven?
Of is het toch alleen maar toeval?
Hoe dan ook, aan het eind van de wandeling, al bijna op weg naar de beoogde boot van 4 uur, kwam er een einde aan deze mijmeringen: melding van een daurische klauwier in de Tuintjes! Op de valreep toch nog de soort waar we het hele weekend op hadden gewacht en die we natuurlijk al die tijd zelf hadden geprobeerd te vinden. Eén chauffeur en drie van de overige nog resterende aanwezigen bleken er wel voor te voelen één, of desnoods twee bootjes later te nemen al verschilden over dat laatste de meningen. Dus stonden we drie kwartier later in de bij zulke soorten gebruikelijke menigte te wachten op de ontwikkelingen die vooralsnog uitbleven. Vogel was zoek en daarmee kwam ineens de 5-uurboot weer in zicht. We zaten al in de auto toen de klauwier toch weer werd terug gemeld. Het was een dubbeltje op zijn kant, letterlijk, maar even later stonden we dan toch te kijken naar een daurische klauwier in een ver bosje aan de overkant van het veld. Een bleke klauwier met iets van een maskertje en roodachtige staart: net voldoende om er een izabelklauwier spec. in te herkennen. Daurische of turkestaanse dus, allebei heel erg zeldzaam. Het was de afsluiting die dit weekend verdiende. Samen met alle altijd weer leuke doorsnee-Texelsoorten als rosse grutto's, kanoeten, zilverplevieren en dichte drommen goudplevieren als goudkleurige plakkaten op het wad enzovoort, maakte deze het weekend helemaal af.
10 oktober 2021
Meer lezen? Tschutschensis
Eerder hadden we al die kerkuil in de Tuintjes. Die zat diep verscholen in een bosje, een wonder dat iemand die gevonden heeft, maar na enig manoeuvreren was-ie toch mooi zichtbaar in de scoop. Een Texelse vogel of toch een die, zoals de meeste zeldzaamheden die hier worden aangetroffen, na een lange reis over zee is neergeploft in de eerste bosjes die hij vinden kon? Nou zijn onze kerkuilen natuurlijk standvogels maar geldt dat ook voor noordelijke en oostelijke populaties?
Prachtig was de zwarte ibis in de Petten, die we pas in tweede instantie op zaterdagochtend konden vinden, nadat we vrijdag aan het eind van de middag vergeefs op zoek waren geweest. Leuk waren ook de grauwe franjepoten in het westelijke Horsmeertje. De bokjes die voor ons opvlogen uit de Kreeftepolder toen enkele lokale vogelaars er door de nattigheid struinden. De aan één poot manke strandplevier op het strand bij paal 26. De roodhalsgans in de Bol. Zo hopten we een beetje van doelsoort naar doelsoort.
Op zondagochtend stonden we vanaf kort na zonsopgang twee uurtjes aan zee. Het was er een komen en gaan. Tientallen, nee honderden zwarte zee-eenden en zeekoeten, tientallen roodkeelduikers. Een paar mooie jagers ook, waaronder een middelste die fanatiek achter een meeuwtje aan joeg. En op zee her en der tientallen zeekoeten en ook enkele alken. Alken hadden we al eerder gezien, onder andere mooi vlak achter de branding, en waren opmerkelijk gemakkelijk dit weekend.
Het was dus spitsuur boven zee. Het contrast met de wandeling die we daarna maakten door de zonovergoten duinen ten zuiden van het Hoornderslag, was groot. Het was een prachtige wandeling. Eindeloos dwaalden we door het woeste en ongerepte buitenduin, een glooiende steppe van duinriet en zandverstuivingen en verspreidde bosjes die over het landschap leken uitgestrooid, over paden die steeds minder pad waren, om uiteindelijk te belanden in een laagte met dicht struweel en grazige, naar munt geurende veldjes. Maar het was ook een stille wandeling. Geen vogels om ons heen, geen vogels over ons heen, louter stilte, op wat graspiepers af en toe en wat roepjes van tjiftjaf of zwartkop na. Het was kenmerkend voor deze drie dagen Texel: smakelijke krentjes waren er genoeg, we tellen onze zegeningen, maar telkens die rust om ons heen, die stilte, die roerloosheid: er leek nauwelijks een vogel te bewegen. En dat in oktober! Het was net alsof de vogeltrek nog altijd niet echt begonnen was. Ik heb het idee dat dat de afgelopen jaren vaker zo was tijdens het Dutchbirdingweekend, terwijl ik me van langer geleden toch vooral weekenden herinner dat de roodborstjes af en toe over je voeten struikelden, in letterlijk ieder bosje de goudhaantjes scharrelden, struikgewas af en toe explodeerde van de lijsters en boven je hoofd zich een constante stroom van nog meer lijsters, van vinken en piepers en wat al niet bewoog. Dat komt allemaal vast nog wel. Maar zou het kunnen zijn dat de herfsttrek de laatste jaren structureel later op gang komt? Dat door klimaatverandering de vogels langer in het noorden blijven hangen? En dat Dutchbirding en ook Deception tours zouden moeten overwegen hun weekenden enkele weken naar achteren te verschuiven?
Of is het toch alleen maar toeval?
Hoe dan ook, aan het eind van de wandeling, al bijna op weg naar de beoogde boot van 4 uur, kwam er een einde aan deze mijmeringen: melding van een daurische klauwier in de Tuintjes! Op de valreep toch nog de soort waar we het hele weekend op hadden gewacht en die we natuurlijk al die tijd zelf hadden geprobeerd te vinden. Eén chauffeur en drie van de overige nog resterende aanwezigen bleken er wel voor te voelen één, of desnoods twee bootjes later te nemen al verschilden over dat laatste de meningen. Dus stonden we drie kwartier later in de bij zulke soorten gebruikelijke menigte te wachten op de ontwikkelingen die vooralsnog uitbleven. Vogel was zoek en daarmee kwam ineens de 5-uurboot weer in zicht. We zaten al in de auto toen de klauwier toch weer werd terug gemeld. Het was een dubbeltje op zijn kant, letterlijk, maar even later stonden we dan toch te kijken naar een daurische klauwier in een ver bosje aan de overkant van het veld. Een bleke klauwier met iets van een maskertje en roodachtige staart: net voldoende om er een izabelklauwier spec. in te herkennen. Daurische of turkestaanse dus, allebei heel erg zeldzaam. Het was de afsluiting die dit weekend verdiende. Samen met alle altijd weer leuke doorsnee-Texelsoorten als rosse grutto's, kanoeten, zilverplevieren en dichte drommen goudplevieren als goudkleurige plakkaten op het wad enzovoort, maakte deze het weekend helemaal af.
10 oktober 2021
Meer lezen? Tschutschensis
donderdag 7 oktober 2021
Raddes
Hier valt zoveel over te zeggen. Dat ik al jaren op zoek ben naar mijn eerste raddes boszanger en dat-ie me telkens weer door de vingers glipt. Verkeerde eiland, net te laat, vorig jaar stond zelfs een coronaquarantaine tussen mij en mijn eerste raddes boszanger. Terwijl er vrijwel ieder jaar wel minstens een of twee gevonden worden. Voor een type met meer dan vierhonderd soorten op zijn lijst, een heuse schaamsoort.
En dat ik afgelopen twee weken vier keer een potentiële lifer moest laten lopen. Allemaal vielen ze net verkeerd. Tijdens een crematie (oké, dan is het missen van een goudlijster natuurlijk het laatste waar je over moet klagen), tijdens DT 2 op Vlieland. Er moest er toch ook weer eens eentje goed vallen, vond ik.
Bij deze dus. Goede plek, tien minuten lopen vanaf station Amersfoort Schothorst en minder dan een half uur met de trein. Het juiste moment, bijtijds in de ochtend en geen gelegenheden op de agenda waarbij ik niet gemist kon worden (voor zover ooit, natuurlijk). Een vergadering uitgesteld, dat hielp ook, en ineens was daar die melding: raddes boszanger in Amersfoort. Toen de soort definitief bevestigd was, maar heel kort geaarzeld en daarna de trein genomen naar Amersfoort Schothorst.
Wat een cadeautje zou dat zijn: de moeder aller goedmakers! Onderweg natuurlijk de vrees dat de vogel nooit meer zou worden teruggevonden (in tegenstelling tot de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden), maar ter plaatse bleek al gauw dat ze ‘m weer hadden en konden alle belangstellenden zo aanschuiven (in tegenstelling tot bij de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden). Hij foerageerde in meest laag struikgewas langs het pad. Riep bijna voortdurend, wat op zich al de moeite waard was want dat roepje is zeer kenmerkend en een hard onderscheid met erop gelijkende bruine boszanger, en het hielp ook aanzienlijk bij het terugvinden van de vogel. Die was dan ook geregeld schitterend vrij zichtbaar, zoals raddes toch maar zelden wordt aangetroffen begrijp ik altijd. Uit eigen ervaring kan ik niet spreken. Uitvoerig de subtiele kenmerken kunnen vaststellen die hem van bruine boszanger onderscheiden: zeer markante wenkbrauwstreep, ook achter het oog helder wit; relatief kort en ‘stompachtig’ snaveltje, en gelige tinten met name op de onderstaart. Alles in orde: zo wil je je eerste raddes boszanger hebben.
En naar Vlieland hoef ik daarvoor in elk geval niet meer te gaan.
7 oktober 2021
Meer: Nieuwvliet Bad
En dat ik afgelopen twee weken vier keer een potentiële lifer moest laten lopen. Allemaal vielen ze net verkeerd. Tijdens een crematie (oké, dan is het missen van een goudlijster natuurlijk het laatste waar je over moet klagen), tijdens DT 2 op Vlieland. Er moest er toch ook weer eens eentje goed vallen, vond ik.
Bij deze dus. Goede plek, tien minuten lopen vanaf station Amersfoort Schothorst en minder dan een half uur met de trein. Het juiste moment, bijtijds in de ochtend en geen gelegenheden op de agenda waarbij ik niet gemist kon worden (voor zover ooit, natuurlijk). Een vergadering uitgesteld, dat hielp ook, en ineens was daar die melding: raddes boszanger in Amersfoort. Toen de soort definitief bevestigd was, maar heel kort geaarzeld en daarna de trein genomen naar Amersfoort Schothorst.
Wat een cadeautje zou dat zijn: de moeder aller goedmakers! Onderweg natuurlijk de vrees dat de vogel nooit meer zou worden teruggevonden (in tegenstelling tot de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden), maar ter plaatse bleek al gauw dat ze ‘m weer hadden en konden alle belangstellenden zo aanschuiven (in tegenstelling tot bij de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden). Hij foerageerde in meest laag struikgewas langs het pad. Riep bijna voortdurend, wat op zich al de moeite waard was want dat roepje is zeer kenmerkend en een hard onderscheid met erop gelijkende bruine boszanger, en het hielp ook aanzienlijk bij het terugvinden van de vogel. Die was dan ook geregeld schitterend vrij zichtbaar, zoals raddes toch maar zelden wordt aangetroffen begrijp ik altijd. Uit eigen ervaring kan ik niet spreken. Uitvoerig de subtiele kenmerken kunnen vaststellen die hem van bruine boszanger onderscheiden: zeer markante wenkbrauwstreep, ook achter het oog helder wit; relatief kort en ‘stompachtig’ snaveltje, en gelige tinten met name op de onderstaart. Alles in orde: zo wil je je eerste raddes boszanger hebben.
En naar Vlieland hoef ik daarvoor in elk geval niet meer te gaan.
7 oktober 2021
Meer: Nieuwvliet Bad
DT 2
Eigenlijk wil ik het er helemaal niet meer over hebben. Ik ben er klaar mee. Klaar met dat hele Vlieland. Had ik gedacht, laat ik dit jaar ook eens een beetje meedoen met dat Deception tours, en dus maar liefst twee weekenden Vlieland geboekt, krijg je dit! Het moet wel het saaiste jaar in de geschiedenis van Deception tours zijn, neem ik aan, al moet DT 3 natuurlijk nog komen. Het evenement maakte zijn naam tot nu toe helemaal waar.
DT 1 was niet veel geweest, dus op DT 2 moest het gebeuren. Helaas. Dat het zulk matig weer was, zoveel regende, ach, dat kon ik wel aan. Ik had een gloednieuwe regenjas en regenbroek en gloednieuwe nog waterdichte wandelschoenen en die konden de regen wel aan. Heerlijk door de regen over de noordoosthoek gedwaald, geen centje pijn. Dat er juist dit weekend elders zulke geweldige soorten werden gezien, onbereikbaar op het vaste land (ik moest twee potentiële lifers laten lopen!), dat had ik ook nog wel kunnen hebben, als we tenminste maar op Vlie ons aandeel aan leuke soorten konden opstrijken. Maar dat het ook dit weekend weer zo stil was op het eiland, dat er alweer nauwelijks echt aansprekende soorten te vinden waren en dat de paar die gevonden werden nauwelijks en voor de meeste aanwezigen niet twitchbaar waren, dat maakte me wel een beetje verdrietig. Voor bosgors was ik, zoals de meesten, te laat. Kleine vliegenvanger liet zich aan de meesten hooguit af en toe horen. Ik moest het doen met bladkoning die af en toe riep vanuit het bos toen ik stond te wachten op bosgors. En met één sessie alarmroepjes tijdens in totaal misschien wel twee uur wachten op kleine vlieg.
Gelukkig waren er de jagers, want die maakten veel goed. Nooit eerder zag ik er aan zee zo veel, nooit eerder zag ik ze zo gemakkelijk. Op zondagochtend stond ik nog maar amper een paar minuten bij het badhotel over zee te turen toen er al een kwam aangevlogen die vlak achter de branding fel achter een visdiefje aanging. Het spektakel eindigde pas toen de jager, een kleine zoals verreweg de meeste dit weekend, ineens rustig op zee ging zitten. Met buit, neem ik aan. Even later herhaalde dit gebeuren zich. En intussen was verder weg een tweede kleine jager langs gevlogen naar zuid. Dat alles binnen een kwartier.
Op zaterdagochtend vlogen ze af en aan. Een aantal leek ter plaatse boven zee te foerageren. Op zeker moment telden we er vijf tegelijk. Maar intussen kwamen er ook geregeld langs die strak naar zuid vlogen. Dat zijn er gedurende de ongeveer twee uur dat ik daar stond misschien wel twintig geweest. En pleisterend of doortrekkend, allemaal namen ze af en toe de tijd om fanatiek achter een stern of een meeuwtje aan te jagen, wat telkens weer een fantastisch schouwspel is. Al vraag je je wel af of dit nou werkelijk de gemakkelijkste manier voor ze is om een maaltje bij elkaar te scharrelen en of gewoon een beetje de branding afstruinen niet veel eenvoudiger is. Een interessante evolutionaire kwestie.
Met ook nog onder andere jan van genten, af en toe een roodkeelduiker, zwarte zee-eenden en veel zeekoeten, zowel langs vliegend als op zee, was het aan zee goed toeven. Op het eiland echter was het werken en zwoegen, dag in dag uit, in regen en wind, helaas zonder de zo verdiende beloning. Een mooie slechtvalk, een late tuinfluiter, trekkende boomleeuweriken en kruisbekken, niet onplezierig natuurlijk maar al met al heeft Deception tours me meer gekost dan het me heeft opgeleverd. Niet bepaald een aanmoediging om dit volgend jaar weer te doen. Al kan het dan nauwelijks zo matig zijn als het dit jaar was.
4 oktober 2021
Meer Deception tours: Hoe overleef ik DT1
DT 1 was niet veel geweest, dus op DT 2 moest het gebeuren. Helaas. Dat het zulk matig weer was, zoveel regende, ach, dat kon ik wel aan. Ik had een gloednieuwe regenjas en regenbroek en gloednieuwe nog waterdichte wandelschoenen en die konden de regen wel aan. Heerlijk door de regen over de noordoosthoek gedwaald, geen centje pijn. Dat er juist dit weekend elders zulke geweldige soorten werden gezien, onbereikbaar op het vaste land (ik moest twee potentiële lifers laten lopen!), dat had ik ook nog wel kunnen hebben, als we tenminste maar op Vlie ons aandeel aan leuke soorten konden opstrijken. Maar dat het ook dit weekend weer zo stil was op het eiland, dat er alweer nauwelijks echt aansprekende soorten te vinden waren en dat de paar die gevonden werden nauwelijks en voor de meeste aanwezigen niet twitchbaar waren, dat maakte me wel een beetje verdrietig. Voor bosgors was ik, zoals de meesten, te laat. Kleine vliegenvanger liet zich aan de meesten hooguit af en toe horen. Ik moest het doen met bladkoning die af en toe riep vanuit het bos toen ik stond te wachten op bosgors. En met één sessie alarmroepjes tijdens in totaal misschien wel twee uur wachten op kleine vlieg.
Gelukkig waren er de jagers, want die maakten veel goed. Nooit eerder zag ik er aan zee zo veel, nooit eerder zag ik ze zo gemakkelijk. Op zondagochtend stond ik nog maar amper een paar minuten bij het badhotel over zee te turen toen er al een kwam aangevlogen die vlak achter de branding fel achter een visdiefje aanging. Het spektakel eindigde pas toen de jager, een kleine zoals verreweg de meeste dit weekend, ineens rustig op zee ging zitten. Met buit, neem ik aan. Even later herhaalde dit gebeuren zich. En intussen was verder weg een tweede kleine jager langs gevlogen naar zuid. Dat alles binnen een kwartier.
Op zaterdagochtend vlogen ze af en aan. Een aantal leek ter plaatse boven zee te foerageren. Op zeker moment telden we er vijf tegelijk. Maar intussen kwamen er ook geregeld langs die strak naar zuid vlogen. Dat zijn er gedurende de ongeveer twee uur dat ik daar stond misschien wel twintig geweest. En pleisterend of doortrekkend, allemaal namen ze af en toe de tijd om fanatiek achter een stern of een meeuwtje aan te jagen, wat telkens weer een fantastisch schouwspel is. Al vraag je je wel af of dit nou werkelijk de gemakkelijkste manier voor ze is om een maaltje bij elkaar te scharrelen en of gewoon een beetje de branding afstruinen niet veel eenvoudiger is. Een interessante evolutionaire kwestie.
Met ook nog onder andere jan van genten, af en toe een roodkeelduiker, zwarte zee-eenden en veel zeekoeten, zowel langs vliegend als op zee, was het aan zee goed toeven. Op het eiland echter was het werken en zwoegen, dag in dag uit, in regen en wind, helaas zonder de zo verdiende beloning. Een mooie slechtvalk, een late tuinfluiter, trekkende boomleeuweriken en kruisbekken, niet onplezierig natuurlijk maar al met al heeft Deception tours me meer gekost dan het me heeft opgeleverd. Niet bepaald een aanmoediging om dit volgend jaar weer te doen. Al kan het dan nauwelijks zo matig zijn als het dit jaar was.
4 oktober 2021
Meer Deception tours: Hoe overleef ik DT1
Abonneren op:
Posts (Atom)