Dat je altijd weer als de boot heeft aangelegd, even de
illusie hebt dat de boot opstijgt voordat je je realiseert dat het de oprijbrug
is die omlaag gaat. Zo vaak ben ik al op Texel geweest, maar het helpt niets, nog
steeds gebeurt het me elke keer.
Dat moest ik even kwijt. Een dagje Texel dus, gewoon, omdat
het me niets kost, nou ja, vijf euro overvaren. En omdat Texel altijd leuk is,
ook als je niet in grote haast en met het hart dat je in de keel klopt zwoegend
tegen een straffe noordooster op weg bent naar de een of andere zeldzaamheid en
je als het een beetje tegen zit nauwelijks de tijd hebt om nog iets anders van
Texel te zien. Vandaag niet. Vandaag zonder grote ambities, zonder doelsoorten.
En omdat eindelijk een beetje lente was beloofd. Zon en
temperaturen die een beetje bij de lente passen. Die zon, die kregen we, volop.
Die bijna lenteachtige temperaturen waren voor Texel vandaag nog lang niet
weggelegd.
Dat zonder doelsoorten, dat klopte overigens niet helemaal.
De eerste had ik al binnen toen ik even aan de oostkant van de haven langs de
waddendijk fietste. Een overbekend geluid maar ik moest toch even graven voor
ik me realiseerde: grote stern. Ja, het is altijd weer even wennen, de eerste
keer.
Daarna was het een kwestie van stofzuigen, van de vangst
binnenhalen die op Texel altijd voor je klaar ligt. In de Mokbaai eiders en
rosse grutto’s, bonte strandlopers, een stel zilverplevieren, bontbekplevier.
Hoog over een bruine kiekendief. En even verderop laag boven de polder weer een
bruine kiekendief. De een onderweg, de ander inmiddels gearriveerd. In de
Petten kokmeeuwen en kluten maar nog geen grote sterns. In de Geul slobeenden,
krakeenden, aalscholvers.
Een klein beetje lente was het in de Horspolder, want:
zingende blauwborsten. Eentje langs het oostelijke Horsmeertje (hoe komt het
toch dat men die enorme waterplassen altijd maar met het verkleinwoord
‘meertje’ aanduidt?) en eentje mooi in beeld aan het begin van de
Kreeftepolder. Zo zet de lente toch aarzelend zijn eerste stapjes, en vieren
wij telkens een feestje. Later, onderweg naar het Jan Ayeslag, jodelden de
wulpen. Ook best lenteachtig. Op zee lagen daar een paar honderd eiders en een
paar honderd zwarte zee-eenden. De laatste meest ver weg, maar ook een paar
dichterbij. Geen zeldzaamheden, geen soorten waarvoor je naar Texel moet, maar
thuis hebben we ze zelden en zeker niet in zulke aantallen. Wat dat betreft is
voor een binnenlander een tochtje naar Texel altijd de moeite waard.
Waarna de twitchsoort van de dag werd opgezocht want ja, er
was er toch nog een voor handen: bonte kraai ten noorden van Den Burg. En
gevonden, midden op een kale akker. Toegegeven, geen daurische klauwier of
kaspische plevier of zwartkeellijster of waarvoor ik allemaal nog meer de
afgelopen jaren naar Texel ben afgereisd, maar langzamerhand is een bonte kraai
een soort om te twitchen geworden: je ziet ze nog maar zelden spontaan.
Ik had me ook voorgenomen om vandaag eindelijk eens de
plas-dras van de Waal en Burg te gaan opzoeken waar ik alle afgelopen keren op
Texel met al die zeldzaamheden die je af moet lopen nooit de tijd voor nam. Ook
die gevonden: het soort drassige landje met ondiepe plasje en slikjes zoals je
ze tegenwoordig steeds vaker tegenkomt. Langs het weggetje met de naam ‘De
Staart’, waar in het veld de molentjes draaiden in de wind. Erg spectaculair
was het er verder niet maar vooruit: paar kemphanen, drie foeragerende
lepelaars en een paartje kleine plevieren. Een zingende veldleeuwerik
herinnerde de aanwezigen nog maar eens aan de lente.
Tenslotte de waddenkust opgezocht en via Oudeschild
teruggefietst naar de boot. Onderweg nog even Dijkmanshuizen / Ottersaat
aangedaan. Daar wat laatste restjes brand- en rotganzen. Ondanks hard zoeken kon
ik er geen afwijkende typjes tussen vinden. Wel kemphanen, kluten, grutto’s en
een enkele bontbekplevier. En vier grote sterns bij elkaar: toch weer voorjaar.
Wat de oostenwind er ook van zeggen mocht. (Oostenwind? De wind was eerder west
vandaag, maar was er niet minder koud om.)
7 april 2013
