Dat was de cruciale vraag van vandaag: hoe het eerste Deception Toursweekend op Vlieland te overleven? Waarbij gezegd moet worden dat ik zelf niet op Vlieland was. Het zou dus voor een belangrijk deel afhangen van Vlieland zelf en wat het eiland in de aanbieding had. Wat dat betreft mocht ik niet klagen: leuke soorten genoeg, maar zo te zien niets wereldschokkends, niets dat ik niet missen kon en trouwens schijnbaar ook weinig dat gemakkelijk twitchbaar was. Dus nooit dat schrijnende gevoel: ik had daar moeten zijn in plaats van hier. Maar wat belangrijker was: de leukste soort van het weekend viel wat mij betreft buiten Vlieland. In de duinen van Noord-Holland, een uurtje met de trein en twintig minuten met de fiets.
Het was alweer jaren geleden dat ik nog blauwstaart had. Na een paar vergeefse pogingen de laatste paar jaar, in Berkheide en bij Beverwijk onder meer, was vandaag de dag, vond ik: blauwstaart bij Egmond. Moest die wel nog een nachtje willen blijven.
Al in de trein de bevestiging: hij zat er nog. Met de fiets vanuit Heiloo naar het woeste duinland, de wilde zee van duinruggetjes en duinlaagtes, van struikformaties en duinweiden tussen Egmond Binnen en Egmond aan Zee. Eenmaal ter plaatse wist men mij te vertellen dat de vogel een half uur geleden nog gezien was. Dat was dus een kwestie van tijd, van geduld, leek me. Intussen de eerste koperwieken van het seizoen over, wat zanglijsters en sijzen en een paar vroege kepen. Een paar keer knalde een sperwer langs, ja, de herfst was echt goed begonnen en toen: blauwstaart! De eerste keer zat-ie er nog wat onhandig bij, met de zon pal tegen want ja, de zon scheen weer eens vandaag, zodat er weinig aan hem te zien was, de fotografen klaagden steen en been maar een half uurtje later verscheen-ie enige tijd prachtig en tot ieders tevredenheid vrij in een nabij struikje, met de zon nu van opzij of zelfs ietsje van achter. De oranje flanken en het witte keeltje waren duidelijk genoeg en ook verder ademde de vogel in alles blauwstaart, alleen de staart oogde betrekkelijk weinig blauw maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had DT1 overleefd! DT2 zal ik dan weer op Vlieland proberen te overleven. Dat is weer een heel ander verhaal.
Toen-ie zich nog een derde keer had laten zien en net zo mooi als de tweede keer, was ik klaar met ‘m. Nog effe wat door de duinen gedwaald, nog effe aan zee gestaan, wat niets opzienbarend opleverde maar dat was gezien de matige wind niet verrassend, en weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten