Hoe meer je weet, hoe meer je ziet

Het was niet meer dan een barstje in de hemelkoepel, even zichtbaar boven de horizon. Een barstje dat zich losmaakte van de horizon en met een boogje weer terug in de horizon verdween. Het vergt enige kennis, enige ervaring om daar een grauwe pijlstormvogel in te herkennen maar toch was dat beeld onmiskenbaar. Zonder die kennis en die ervaring niets meer dan een onbeduidend barstje in de hemelkoepel, maar met een onvergetelijk moment. Want daar schoot zomaar een van de mythes van de wereldzeeën door het telescoopbeeld. Iets wilds en ontembaars, iets dat vrij is en onafhankelijk en zich niet in een kooitje of een rijtjeshuis laat stoppen. Want grauwe pijlstormvogels zijn afkomstig uit de zuidelijkste delen van de oceanen, diep op het zuidelijk halfrond en het is eigenlijk een wonder dat zoiets langs de Nederlandse kust verzeild raakt. Toch gebeurt dat ieder jaar, en bij goede wind zelfs in aanzienlijke aantallen.
Je moet het weten om het te zien. Was het niet ene Johan Cruijff die dat zei, of woorden van gelijke strekking? Hoe meer je weet, hoe meer je ziet.
Het leek een perfecte dag voor zeetrek: alweer ruim half september en een forse noordwestenwind. Windkracht 5 a 6. De vele buien die vanuit zee kwamen aandrijven, namen we dan maar op de koop toe. Al op mijn wandeling van de bushalte naar de zeetrektelpost zag ik mijn eerste kleine jager, over de branding naar zuid. Dat leek een goed voorteken. Helaas bleek dat achteraf mijn enige jager van de ochtend te zijn. Want hoe gunstig de wind ook was, er vloog eigenlijk maar weinig. Of we moeten er allemaal overheen gekeken hebben. Dat was wel een beetje teleurstellend. Maar die grauwe pijl aan het eind maakte natuurlijk veel goed.
Wat ook veel goed maakte, was de rosse franjepoot die zowat de hele ochtend een paar honderd meter verderop in de branding foerageerde. Van tijd tot tijd stonden er een paar mensen op en liepen die kant uit om hem even van dichtbij te bekijken. En te fotograferen natuurlijk, dat hoort er tegenwoordig ook bij. En hij was een gewillig object. Vloog af en toe een stukje maar kwam steeds weer terug en foerageerde geregeld vlak achter de eerste branding. Rosse franjepoot is een broedvogel uit het hoge noorden die in de herfst en de winter in klein aantal langs de Nederlandse kust verschijnt. Als je niet goed kijkt misschien een onooglijk grijs beestje, maar ook voor deze geldt: hoe meer je weet, hoe meer je ziet.

17 september 2022


Meer aan zee: Pelagisch