Hier valt zoveel over te zeggen. Dat ik al jaren op zoek ben naar mijn eerste raddes boszanger en dat-ie me telkens weer door de vingers glipt. Verkeerde eiland, net te laat, vorig jaar stond zelfs een coronaquarantaine tussen mij en mijn eerste raddes boszanger. Terwijl er vrijwel ieder jaar wel minstens een of twee gevonden worden. Voor een type met meer dan vierhonderd soorten op zijn lijst, een heuse schaamsoort.
En dat ik afgelopen twee weken vier keer een potentiële lifer moest laten lopen. Allemaal vielen ze net verkeerd. Tijdens een crematie (oké, dan is het missen van een goudlijster natuurlijk het laatste waar je over moet klagen), tijdens DT 2 op Vlieland. Er moest er toch ook weer eens eentje goed vallen, vond ik.
Bij deze dus. Goede plek, tien minuten lopen vanaf station Amersfoort Schothorst en minder dan een half uur met de trein. Het juiste moment, bijtijds in de ochtend en geen gelegenheden op de agenda waarbij ik niet gemist kon worden (voor zover ooit, natuurlijk). Een vergadering uitgesteld, dat hielp ook, en ineens was daar die melding: raddes boszanger in Amersfoort. Toen de soort definitief bevestigd was, maar heel kort geaarzeld en daarna de trein genomen naar Amersfoort Schothorst.
Wat een cadeautje zou dat zijn: de moeder aller goedmakers! Onderweg natuurlijk de vrees dat de vogel nooit meer zou worden teruggevonden (in tegenstelling tot de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden), maar ter plaatse bleek al gauw dat ze ‘m weer hadden en konden alle belangstellenden zo aanschuiven (in tegenstelling tot bij de alpengierzwaluw die ze net vandaag in de Biesbosch hadden). Hij foerageerde in meest laag struikgewas langs het pad. Riep bijna voortdurend, wat op zich al de moeite waard was want dat roepje is zeer kenmerkend en een hard onderscheid met erop gelijkende bruine boszanger, en het hielp ook aanzienlijk bij het terugvinden van de vogel. Die was dan ook geregeld schitterend vrij zichtbaar, zoals raddes toch maar zelden wordt aangetroffen begrijp ik altijd. Uit eigen ervaring kan ik niet spreken. Uitvoerig de subtiele kenmerken kunnen vaststellen die hem van bruine boszanger onderscheiden: zeer markante wenkbrauwstreep, ook achter het oog helder wit; relatief kort en ‘stompachtig’ snaveltje, en gelige tinten met name op de onderstaart. Alles in orde: zo wil je je eerste raddes boszanger hebben.
En naar Vlieland hoef ik daarvoor in elk geval niet meer te gaan.
7 oktober 2021
Meer twitchen: Nieuwvliet Bad
Meer uit het Utrechtse: 35
Geen opmerkingen:
Een reactie posten