Het moet gezegd: een feest was het niet in augustus, wat het vogelen betreft. Althans niet voor mij. Met gestreepte strandloper, lachstern en steltkluut leek het nog aardig wat, maar gedipte amerikaanse oeverloper, tot vier keer toe misgelopen waterrietzanger en kuifkoekoek die ook maar niet wilde lukken, kleurden de maand toch wel wat treurig. Het was tijd voor een nieuwe maand: ik was wel weer eens toe aan iets euforisch.
Aanvankelijk leek helaas de trend zich voort te zetten. ‘s Ochtends in dichte mist wezen trektellen op de renbaan op de Uithof en toen de mist was opgetrokken en de zon was gaan schijnen, draaihals gedipt. Gisteren de hele middag aanwezig, vanmorgen geen spoor.
Maar dan valt dus ineens precies op het juiste moment en op de juiste plek de juiste soort. Dan zit het ineens weer helemaal mee: thuisgekomen melding van een kleine trap op de Hoge Veluwe!
Meteen weer de deur uit want geen tijd te verliezen. Met de fiets naar de trein, met de trein naar Ede-Wageningen en vandaar weer met de fiets naar Otterlo. Het is geen verre reis maar het zijn altijd zenuwachtige uurtjes, op weg naar zo’n twitch. Altijd bang dat de vogel gevlogen is. Altijd bang dat je achter het net vist. Beetje wind achter, beetje omlaag af en toe: lekker vaartje en dat was dus wel zo prettig. Ach, die paar minuten zullen het verschil niet maken (hoewel, ik herinner me enkele pechvogels bij de groene bijeneter vorig jaar), maar je bent toch ongeduldig op zo’n moment. Dus even geen tijd voor een buizerd in de lucht, gewoon een buizerd, meer kon en meer wilde ik er niet van maken, in het voorbijgaan. Door bos en langs hei. Otterlo. Van daar naar de ingang van de Hoge Veluwe. Kaartje kopen. In de haast kaartje laten liggen. Terug om kaartjescontroleur kaartje te kunnen laten zien, en vlug verder op weg naar de plek. Het bos uit: daar staan ze. Tientallen vogelaars, tientallen telescopen bijeen op een heuveltje. Ik voeg me bij ze en laat me de vogel aanwijzen maar die is net even uit beeld! Heb ik weer! Nog effe geduld, komt echt wel goed verzekert men mij en dan: daar loopt-ie: kleine trap!
Een zucht …
Het is wat ver, het beeld trilt van de warme lucht (het is 30 graden vandaag! wat natuurlijk wel passend is voor een kleine trap) maar toch: er loopt daar, gewoon midden in Nederland, een kleine trap over de steppe! Dat feit op zich is ruimschoots voldoende voor die euforie waar ik zo aan toe was, voor hartkloppingen, voor een onuitwisbare herinnering. Een on-Nederlandse herinnering, zoals hij daar loopt tussen de dwergdenstruikjes door, soms verscholen maar anders prima herkenbaar. Wat een gebeurtenis.
Tijd voor een ommetje. Door bos, dwars over de steppen. Even stoppen om wat rond te neuzen. Kwikstaarten. Groep boomleeuweriken. Kuifmees. En dan ineens: draaihals! Vanmorgen gedipt, vanmiddag zelf ontdekt: wat een bonus. Vlakbij en vrij zichtbaar in een kale tak in de hei. Tot op een meter of tien. Alle details, al die streepjes en lijntjes en subtiele kleurschakeringen die maken dat iedereen die wat met vogels heeft dit zo’n geweldige vogel vindt, hij laat het allemaal zien.
Terug op de plek van de trap blijkt trouwens de vogel net gevlogen. Sommige laatkomers vissen achter het net. Zo zie je maar: met wat minder haast had het net zo makkelijk ook voor ons een volgende dip kunnen zijn geworden.
We gaan naar huis.
3 september 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten