Van vrijdag de 13e verwacht je niets goeds. En toen donderdagavond al honderd-en-vierendertig mensen grijze wouw hadden ingevoerd op Waarneming.nl, wist ik maar al te goed wat er deze vrijdag de 13e mis kon gaan. Dat maakte me wel een beetje zenuwachtig. Blijkbaar hadden honderd-en-vierendertig mensen nog die avond de gelegenheid gehad om naar Keent af te reizen. En gelijk hadden ze, want of er de volgende ochtend een herkansing zou volgen, is in zulke gevallen altijd nog maar de vraag.
Als de wereld verdeeld wordt in mensen met en mensen zonder grijze wouw op hun lijst, ja, dan wil je natuurlijk wel bij de goede groep horen. Want grijze wouw, eind donderdagmiddag ontdekt in de omgeving van Keent in Noord-Brabant, is een soort die je niet graag mist. Dus op de ochtend van vrijdag de 13e samen met Hans het noodlot getart en de vroegste trein genomen, 7 minuten voor 6 uit Utrecht centraal, in de bange hoop dat de vogel vanochtend toch nog een paar uurtjes zou willen blijven. Alle doemscenario’s passeerden de revue. April, volop trektijd, de trekdrang zou ‘m vast niet toestaan langer te blijven hangen dan strikt noodzakelijk. Wat dat betreft boden de schaarse gevallen van grijze wouw tot nu toe weinig vertrouwen. De meeste werden de volgende ochtend niet meer teruggevonden. En anders zijn er wel de verhalen van een vogel die ’s ochtends vroeg, de zon nog maar nauwelijks boven de horizon, nog net door een enkeling werd gezien voordat hij vertrok en nooit meer werd teruggevonden. Wij zouden er niet eerder dan een uur na zonsopkomst zijn.
Op hoop van zegen dus. Wel zagen we in het eerste ochtendlicht met genoegen de grauwe nevelsluiers buiten boven de velden hangen. Nooit eerder was ik zo gelukkig met mist. Het gaf ons toch weer enige hoop: wellicht zou het de vogel er nog even van weerhouden om verder te trekken.
In Ravenstein op de fiets, naar Overland, naar de brug over de wat fors uitgevallen boerensloot die daar loopt als een soort aftakking van de Maas, en daar stonden ze al: vogelaars met hun telescopen, met vele tientallen zij aan zij. En ze wezen ons: …
Grijze wouw!
Oei wat een vogel! Hij zat dan wel niet heel dichtbij, maar toch! Het was half 8, de mist was opgetrokken en we hadden alle tijd. Heerlijk zat-ie daar boven in de boomsingel. Nog mooier werd het toen de vogel na een uurtje opvloog en begon te jagen boven de velden naast de singel. We zagen hem bidden en we zagen hem rondvliegen in die vlucht waarvan de ANWB-gids schrijft: ‘doet tijdens jagen aan velduil denken’. Inderdaad had hij in mijn ogen wel iets uilachtigs. Geleidelijk, van boompje naar boompje, verwijderde de vogel zich. Nog één keer liet hij zich fraai bekijken bij een boerderijtje, daarna vloog-ie strak weg en verdween uit beeld.
We dwaalden nog wat door het gebied en streken bijvangsten op als groene specht, roodborsttapuit, overvliegende witgatjes, boompieper, mijn eerste grasmus van het jaar en drie groenpootruiters, maar van de wouw geen spoor meer. Toen we echter terugkeerden waar we begonnen waren, zagen we daar weer de auto’s en de vogelaars, en de telescopen allemaal gericht op hetzelfde punt. En zo vonden we opnieuw de grijze wouw. En die was mooier dan ooit. Mooier ook dan ik ‘m ooit in Portugal zag. Hij was volop aan het jagen en bidden, dook tenslotte naar het veld en kwam met een muis in zijn poten weer omhoog. Ging op een paaltje in het weiland zitten en nam daar alle tijd om die muis eens lekker te gaan oppeuzelen. Ja, en dan mag het crisis zijn, de tijden somber maar dit maakte dat allemaal tot onbeduidende bijzaak. Want zie toch hoe hij die muis sloopte, in stukjes naar binnen werkte en uiteindelijk zich uitgebreid ging zitten poetsen. Kijk toch dat oogmasker, dat hem het aangezicht geeft van een vrouw van lichte zeden die al haar charmes inzet om ons te behagen. En daar prima in slaagt. Vol in de telescoop, zo fraai in beeld, geen natuurfilm die dat beter kan.
Toen de vogel geen enkele aanstalten leek te maken om zijn show te beëindigen, zijn wij tenslotte maar op huis aan gegaan. Om later te vernemen dat-ie nauwelijks een kwartier later tijdens een opklaring hoog is opgevlogen en strak naar het noorden is vertrokken. Niemand heeft hem daarna nog teruggezien. We zaten er dus met onze angst maar een paar uurtjes naast.
Het was een gedenkwaardige vrijdag de 13e.
13 april 2012
Meer: Alpe dhuez in de polder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten