Naar het zuiden

Vanmorgen met volle bepakking naar het metrostation gelopen om onze reis naar Sagres aan te vangen. Die verliep maar weer eens vlekkeloos, al was ie lang en vermoeiend. Eindeloze bustocht door en langs kurkeikenbossen, olijfbomenplantages en eucalyptusopslag, glooiende en schaars begroeide prairies en rotsig heuvelland. Mooie doorsnede van Portugal. Grote stukken heuvelland waren slechts bezet met kreupelhout en nog piepjong bos: resultaat van enkele van de vele bosbranden in Portugal de afgelopen jaren? Waaruit maar weer zou blijken dat de effecten van die bosbranden voor de natuur lang niet altijd zo dramatisch zijn. De natuur herstelt zich meestal wel. Wat feitelijk geldt voor vrijwel alle destructie die de mensheid de aarde aandoet: voor de natuur geen probleem, voor de mens des te meer.
Onderweg één slangenarend en twee dwergarenden. En in Portimao blauwe ekster op telefoondraad, een van mijn wenssoorten deze vakantie maar ik wil hem natuurlijk wel nog wat langer.
Bij nadering van Sagres werd het landschap steeds leger, steeds kaler en steeds kariger. We naderden het einde van de wereld, of het einde van de Europese wereld in ieder geval, van de Europese beschaving. Eeuwen van cultuur, eeuwen van literatuur en schilderkunst, van muziek en bouwkunst, van al die dingen die de mens aan moois heeft gecreëerd en die je soms zo optimistisch kunnen stemmen want hoe slecht kan de mens zijn als die zoveel moois heeft gecreëerd? verderop was er niets meer van, was er niets dan duizenden kilometers oceaan. Tot duizenden kilometers verderop het Amerikaanse continent het stokje als het ware overneemt.

We zijn dus in Sagres, de meest zuidwestelijke stad van Europa. Hierna zijn nog slechts die duizenden kilometers oceaan. Sagres is een heerlijk stadje, of dorp bijna, al moet ik nog even nadenken wat er zo heerlijk aan is want traditioneel stedenschoon heeft het niet veel en sommige mensen zullen het misschien saai vinden. Misschien is dat wel wat ik er zo fijn aan vind. Saai misschien, maar ook gemoedelijk, niet al te druk, een beetje aftands ook. Vervallen grandeur en braakliggende veldjes en karige akkertjes die tussen de bebouwing verdwaald zijn geraakt, dat soort zaken. Al heb je die in Lissabon ook.
De omgeving oogt op het eerste gezicht geweldig, met zee en strand en met monumentale kliffen en schaars begroeide prairies met ondoordringbare stekelbosjes en met agaves en palmbomen als ornamenten. Al een klein uurtje op een fraai uitzichtpunt aan zee gestaan, niet meer dan een paar honderd meter van ons appartement vandaan en met zicht op die duizenden kilometers oceaan van hier tot aan Zuid-Amerika en jawel, wat ik al hoopte: zicht op kuhls pijlstormvogels! Fraai keilend want er staat ineens een bijna stormachtige noordenwind. Af en toe zie je even die witte gestalten boven de golven, als ze hun onderzijde naar je toekeren. De meeste ver boven zee maar eentje geruime tijd redelijk dichtbij en prachtig te zien. Hier kom ik nog wel een paar keer terug, en dan met telescoop. Benieuwd wat dat gaat opleveren.

27 juli 2023


Verder lezen over Portugal: Sagres