Ook weer een mooie vale pijlstormvogel er tussendoor, en geregeld jan van genten, een paar vale gierzwaluwen en een kuifaalscholver. Een geweldige verrassing was de audouins meeuw die ik zomaar ineens zag vliegen toen ik de meeuwen boven de baai checkte. Het is pas een paar maanden geleden dat ik in Marokko mijn eerste ooit zag, en nu alweer mijn tweede.
Daarna met zijn allen met de bus naar Cabo Sao Vicente. Een plek waar je geweest moet zijn, als je in de buurt bent tenminste: de meest zuidwestelijke plek van het continent. En al is die kwalificatie enigszins arbitrair (er zijn plekken zuidelijker en er zijn er westelijker; het is uiteindelijk een kwestie van hoe je de lijnen trekt), een beetje einde van de wereld is het er wel. En hoe dan ook zeer spectaculair. Kliffen als kathedralen, angstwekkende dieptes, de oceaan die onder je op de rotsen uiteenspat en het stoere vuurtorentje dat waakt op de punt. Boven zee een paar kuhls pijlstormvogels maar dat is tegenwoordig nauwelijks nog het vermelden waard. Ze wennen snel.
Terug gelopen naar Sagres. Enigszins omgelopen door het binnenland, wat niet zozeer mooi maar vooral boeiend was. Deels door een troosteloze, half kale vlakte. Een eindeloze opeenvolging van kaal zand, onooglijke stekelstruikjes en verdorde vegetatie onder verzengende zonneschijn. Maar wel met een mooie duinpieper. En deels door het 'dorp' Esparragueiras, dorp dat feitelijk nooit is gebouwd. Er staan in een straal van enkele honderden meters een paar bewoonde huizen en een paar alweer vervallen ruïnes langs geasfalteerde straatjes met stoep, met straatlantaarns en zelfs met elektriciteitshuisjes, maar verder zonder huizen. Een vervreemdende ambiance, Portugal in een notendop.
31 juli 2023
Verder lezen over Portugal: Don’t grow up
Geen opmerkingen:
Een reactie posten