Maandag 13/03/23: Aankomst

En ja hoor, alles waar ik vooraf zo zenuwachtig over was geweest, ging gewoon goed. Zoals natuurlijk te verwachten was. De vouwfiets bracht me, diep in de nacht bij regen en kou, probleemloos naar de binnenstad, op Utrecht CS had ik nog zowat een uur over, de geplande trein reed netjes volgens de dienstregeling en bracht me ruim voor de afgesproken tijd op de afgesproken plek op Schiphol, inchecken vlekkeloos, douane probleemloos, het vliegtuig stortte niet neer, onder ons vond volledig volgens verwachting de transformatie plaats van het zachtaardige, overwegend groene Franse platteland naar het veel kalere, roodachtig gekleurde en veel woestere Spaanse platteland en toen we de oversteek van de Middellandse zee hadden voltooid, bereikten we precies zoals gepland Marokko, waar we een sneeuwwit bergmassief zagen opblinken in de ochtendzon en waar nadat we opnieuw alle douanebeslommeringen hadden getrotseerd, zelfs mijn rugzak netjes lag te wachten op de bagageband. Vermoeiend was het natuurlijk wel geweest, het had me een slapeloze nacht gekost en ik was vanaf half 1 in touw geweest met reizen en wachten, maar eenmaal in het zonovergoten Marrakech was dat snel vergeten, al heb ik er af en toe nog wel even aan moeten terugdenken. Aan die uren gisteravond op bed, toen ik vergeefs probeerde wat te slapen en steeds op de wekker keek hoe lang ik nog moest, of: hoe lang ik nog mocht. Aan het uur hangen en dwalen in de stationshal van Utrecht CS. Aan de nachtelijke trein die station na station achter zich liet en me telkens weer geruststelde: weer een station dichter bij Schiphol, weer minder kans dat ik het vliegtuig zou missen. Aan het uurtje doezelen in de wachtruimte van de ons toegekende gate, hangend op een stoeltje terwijl ik probeerde nog wat slaap te pakken na de enerverende overlevingstocht langs alle incheckbalies en controleposten die zojuist tot mijn grote opluchting succesvol was afgerond. En aan dat bevrijdende, altijd weer euforische moment als het vliegtuig veilig grond onder de wielen heeft gevonden en je je realiseert dat je definitief in je land van bestemming bent gearriveerd en het avontuur een aanvang kan nemen.
In Marrakech werden we voorgesteld aan onze bus en aan Faouzi, onze chauffeur, de komende twee weken onze trouwe metgezellen, en kon ons avontuur inderdaad beginnen. De eerste vogels waren nog gewoon huismussen en turkse tortels, op de gevel van het hoofdgebouw van het vliegveld. Maar daarna betraden we een nieuwe wereld en die uitte zich al gauw in nieuwe vogels. In huisgors, die we overal zien, van de vensterbanken van ons hotel tot de stoep bij de historische moskee in de binnenstad, en in grauwe buulbuul. De eerste buulbuul, al vanuit het busje op weg naar ons hotel, wezen we elkaar nog enthousiast, maar al gauw keken we niet meer naar ze om. Nou ja, niet elke keer.

We betraden ons hotel, ontvingen onze kamersleutels en ik mocht vijf trappen op (onderweg zag ik door een raam al mijn eerste huisgorzen op de vensterbank, oh die heerlijke euforie: mijn tweede Noord-Afrikaanse endeem alweer) naar mijn kamer op de vijfde verdieping. Met het balkonnetje hoog boven de straat, met zicht op huisgors en af en toe buulbuul, op de mensen diep beneden me en op zonovergoten Marrakech om me heen. Toen we ons geïnstalleerd hadden en een soort van lunch hadden genoten (met zicht op onder andere huisgors en overvliegende dwergarend), nog even de stad in gegaan. Het bleek zo'n typische krankzinnig drukke stad met eindeloze stromen van toeterend verkeer, permanente herrie, permanente onrust, om gek van te worden. Zoals het een ware Birding Breaksgroep betaamt ging onze aandacht in eerste instantie niet zozeer uit naar het stedenschoon, naar het historische centrum, maar naar de fraaie, vogelrijke parken. En die vonden we: het Cyber Parc Arsat Moulay Abdeslam, een oase, een paradijs, met palmbomen, met volop schaduw om ons af en toe aan de felle zonnehitte te kunnen onttrekken want het was in Marokko alweer zomer, en met volop vogels. Talrijk en zeer luidruchtig waren er bovenal de grauwe buulbuuls, die zowat in elke boom zaten te orakelen. Verder onder andere kleine zwartkop, zingende eurokanaries, afrikaanse vink (op een bepaalde manier heel anders, veel soberder van kleur dan onze vink), zwarte spreeuwen en enkele gewone Europese soorten, vermoedelijk op trek, zoals tjiftjaf, grauwe vliegenvanger en spotvogel.
Maar we konden natuurlijk toch ook de prachtige 12e-eeuwse Koutoubia-moskee niet negeren, met haar oude toren van 79 meter hoog die beeldmerk is van de stad en als voorbeeld gold voor vele latere monumenten zoals de Giralda in Sevilla en de Hassantoren in Rabat. Het verhaal gaat overigens dat de oorspronkelijke moskee op deze plek niet goed op Mekka gericht was, zodat die moest worden afgebroken en de huidige moskee werd gebouwd. Of dat waar is, is mij niet bekend, zoals dat wel vaker geldt voor hele oude verhalen.
Ook de moskee was goed voor vogels. Zo vlogen er aardig wat vale gierzwaluwen rond en daartussen misschien wel de vondst van de dag: huisgierzwaluwen. Enkele zagen we er een paar keer vlak langs en over ons heen vliegen: kleine, compacte gierzwaluwen met bijna recht afgesneden staart en natuurlijk met witte stuit. Hier ook korte tijd twee alpengierzwaluwen en later in de middag tussen een stuk of honderd vale gierzwaluwen boven het hotel ook enkele gewone. Vier soorten gierzwaluwen dus vanmiddag. Daarnaast vlogen er diverse dwergarenden, een stuk of twintig ooievaars en een hop over.
Zo waren een paar uurtjes in Marrakech al voldoende gebleken voor een flink aantal hele fijne soorten, waaronder met grauwe buulbuul, huisgierzwaluw en huisgors meteen maar even drie lifers. Toe maar! We hebben dus het maximale gehaald uit de eerste uurtjes van onze reis. Het begin is goed maar hij heeft wel veel waar te maken, onze Birding Breaksreis naar Marokko. De verwachtingen zijn zeer hooggespannen. Benieuwd naar het vervolg. Morgen, in de bergen die vandaag al sneeuwwit blonken aan de horizon.
Maar eerst nog vanavond in ons hotel: het dinerbuffet met diverse lekkere spijzen (dat is alvast één dag zonder grote eetzorgen, het begin is ook wat dat betreft goed), het ‘lijsten’, de dagelijkse inventarisatie van de waargenomen soorten (we probeerden nog het dakterras maar dat was te onhandig en te winderig dus werd ons een zaaltje beneden ter beschikking gesteld) en op tijd naar bed, waar ik eerst nog even een dagverslagje intikte op de telefoon waarna ik heerlijk kon terugkijken op de eerste dag in Marokko en vooruitkijken naar de komende dagen.

Verder in Marokko: dinsdag 14 03 23 Atlas