Dagje Oban

Dagje Oban. Het weer was vandaag heel erg Schots: het ene moment grijze luchten en kille regenvlagen, het andere zonnig en warm. Eerst in mijn eentje langs zee, langs het bos onder de rotshelling en langs het oude kasteel gewandeld naar fraaie uitzichtplek aan zee met zicht op kapen en eilanden en in de verte Mull. En toch nog een zwarte zeekoet. Daarna met zijn allen de oude kasteelruïne en bijbehorende landerijen bezocht: fraai, tegelijkertijd oubollig Brits en stoer Albionnesk. De oude toren stoer en zonder fratsen, de omringende ambiance als klassieke Engelse countryside. Rondleiding door een tamelijk onverstaanbare Schotse gids. En terug in Oban omhoog naar de McCraigs tower: een soort namaak Colosseum, mislukte megalomanie en typische Engelse oubolligheid. De bedoeling was een reusachtige toren maar verder dan twee lagen buitenmuren in een cirkel is men nooit gekomen. Ondanks dat toch een mooie plek. De totale omtrek van het gebouw bedraagt ongeveer 192 meter en op sommige plaatsen zijn de muren wel veertien meter hoog. En het uitzicht op Oban en omringende baai is er weergaloos.
Rondleiding en proeverij in de whisky-fabriek (het is vooral aan de Oban Highland single malt whisky dat Oban zijn naamsbekendheid te danken heeft. ‘Het is één van de kleinere whiskystokerijen van Schotland maar heeft dankzij zijn uitmuntende kwaliteit zijn plekje op de whiskymarkt verdiend’, aldus Wiki, ongetwijfeld geïnspireerd door het PR-bureau van de stad) en avondwandelingetje langs zee naar het kasteel, roepende bosuil en door het bos weer terug, en het dagje Oban was weer voorbij.

18 augustus 2019

19 augustus