Bus naar het eindpunt: de Lower Falls. Mooie, woeste waterval van misschien wel tien meter. Het water kolkte onder de brug door. Van daar dieper de eindeloze Glenn in. Grijs maar droog, vooralsnog. De bergen nog nabijer, nog imposanter dan bij ons, machtige gestalten doorsneden door diepe kloven. Dit waren de ware Highlands, meende ik, de Highlands die we al doorkruisten met bus en met trein en die we nu eindelijk binnentraden: ongerept en ongenaakbaar. Beneden kolkte het riviertje over de rotsen.
We zijn op weg naar de Steal Waterfall, verderop diep in de Glenn. Een half begaanbaar pad aan de andere kant van het riviertje, over beekloopjes, van steen naar steen en door de modder, leidt tot niets. Het wordt toch de asfaltweg, inmiddels verworden tot een enkelspoors landweggetje. Het regent inmiddels als we de parkeerplaats bereiken. Een waarschuwing aan het begin van het pad naar de fall: 'Danger of Death. Fatal accidents do occur by falling of this path'. Het is niet erg geruststellend. Het hele pad lang, veelal klauterend van steen naar steen langs het steeds dieper onder ons stromende riviertje, vrees ik wat er komen gaat. Uiteindelijk maakt het pad de waarschuwing waar en lopen we langs tientallen meters loodrechte diepte. Het is spectaculair, het is fenomenaal, die rotsige kloof met daar beneden die woeste stroom, maar ik voel me er niet erg gerust bij. Ik heradem als ineens alle diepte naast ons wegvalt en het pad een grazige hoogvlakte tussen de bergen betreedt: ruimte om ons heen, platheid, en ik voel me weer volkomen ontspannen. Ik blijf een kind van de polder, van de platheid van Nederland.
Wat we voor ons zien overtreft nog onze verwachtingen. Dit is bijna mythisch. Dít zijn de ware Highlands die we al doorkruisten met bus en trein. Om ons heen stenige, schrale gronden die omhoog klimmen naar steile bergwanden; door de vlakte stroomt het riviertje ons tegemoet en voor ons stort zich van misschien wel honderd meter hoogte datzelfde riviertje van de rotswand. En daar nog voorbij een bergmeertje waar doorheen een ander stroompje zich bij het riviertje voegt. Of andersom natuurlijk. Waarna bergtop na bergtop op dit alles neerziet.
Ach, woorden, ze zijn zo ontoereikend. Laat ik er dit van zeggen: de regen deerde ons totaal niet.
De terugweg was niet half zo spannend als het omhoog was. Dat kwam natuurlijk doordat ik inmiddels precies wist wat me te wachten stond.
Soort van de dag: dat was de Britse taigaboomkruiper die ik eindelijk leuk in beeld kreeg tijdens mijn vroege ochtendwandelingetje langs het(zelfde) riviertje bij ons vakantiepark. Tijdens onze zo fantastische middagwandeling geen vogels van betekenis.
We zijn op weg naar de Steal Waterfall, verderop diep in de Glenn. Een half begaanbaar pad aan de andere kant van het riviertje, over beekloopjes, van steen naar steen en door de modder, leidt tot niets. Het wordt toch de asfaltweg, inmiddels verworden tot een enkelspoors landweggetje. Het regent inmiddels als we de parkeerplaats bereiken. Een waarschuwing aan het begin van het pad naar de fall: 'Danger of Death. Fatal accidents do occur by falling of this path'. Het is niet erg geruststellend. Het hele pad lang, veelal klauterend van steen naar steen langs het steeds dieper onder ons stromende riviertje, vrees ik wat er komen gaat. Uiteindelijk maakt het pad de waarschuwing waar en lopen we langs tientallen meters loodrechte diepte. Het is spectaculair, het is fenomenaal, die rotsige kloof met daar beneden die woeste stroom, maar ik voel me er niet erg gerust bij. Ik heradem als ineens alle diepte naast ons wegvalt en het pad een grazige hoogvlakte tussen de bergen betreedt: ruimte om ons heen, platheid, en ik voel me weer volkomen ontspannen. Ik blijf een kind van de polder, van de platheid van Nederland.
Wat we voor ons zien overtreft nog onze verwachtingen. Dit is bijna mythisch. Dít zijn de ware Highlands die we al doorkruisten met bus en trein. Om ons heen stenige, schrale gronden die omhoog klimmen naar steile bergwanden; door de vlakte stroomt het riviertje ons tegemoet en voor ons stort zich van misschien wel honderd meter hoogte datzelfde riviertje van de rotswand. En daar nog voorbij een bergmeertje waar doorheen een ander stroompje zich bij het riviertje voegt. Of andersom natuurlijk. Waarna bergtop na bergtop op dit alles neerziet.
Ach, woorden, ze zijn zo ontoereikend. Laat ik er dit van zeggen: de regen deerde ons totaal niet.
De terugweg was niet half zo spannend als het omhoog was. Dat kwam natuurlijk doordat ik inmiddels precies wist wat me te wachten stond.
Soort van de dag: dat was de Britse taigaboomkruiper die ik eindelijk leuk in beeld kreeg tijdens mijn vroege ochtendwandelingetje langs het(zelfde) riviertje bij ons vakantiepark. Tijdens onze zo fantastische middagwandeling geen vogels van betekenis.
21 augustus 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten