Hoe kun je een herfstachtige zondagmiddag in juni beter besteden, dan met een boek op schoot op een bankje in een plantsoentje in Alphen aan den Rijn? Het betreffende boek is nogal dik (De Opwindvogelkronieken van Haruki Murakami) dus ik heb alle tijd. Donkere wolken waaien over, af en toe valt er een spatje miezer en elke aanzet tot opklaring wordt gauw ingehaald door volgende donkere wolken. Tussen het lezen door luister ik: merel, tjiftjaf en … hé … nee, heggenmus. En hou intussen scherp de groepjes mensen met verrekijker en telescoop in de gaten, die opmerkelijk talrijk zijn rond dit plantsoentje in Alphen aan den Rijn. Sommige staan wat te praten, sommige lopen eens een rondje, verder is de rust volmaakt. Wat niet de bedoeling is, want gisteren is hier een grauwe fitis ontdekt, zeldzaam, en vanmorgen heeft die grauwe fitis hier nog volop gezongen. Nu is het stil, al enige uren, en zit ik op mijn bankje met mijn boek. Nee, ik ben geen tijd aan het verspillen aan een hopeloze onderneming, ik verenig op mijn bankje het nuttige met het aangename. Al is het de vraag wat het nuttige is, en wat het aangename.
Dan, ineens, is er beroering in de groepjes. Mensen komen in beweging, haasten zich in een bepaalde richting, allemaal dezelfde, en roepen naar elkaar. Ook ik wordt tot de orde geroepen. De orde van de dag: grauwe fitis is herontdekt. En wel een aardig eindje uit de buurt. Wie weet hoe lang hij daar al heeft zitten zingen terwijl ik op mijn bankje ... Dus snellen we met zijn allen naar de brug over de Oude Rijn, enkele honderden meters verderop, waar we worden verwelkomd door een luid zingende grauwe fitis. Aanvankelijk laat-ie zich moeilijk zien maar uiteindelijk, met wat manoeuvreren door de wijk en mede dankzij een vriendelijke bewoner die ons in zijn tuin laat, komt ook dat goed en lukt het ons om hem mooi in beeld te krijgen. Wenkbrauwstreep en vleugelstreep zichtbaar: bij grauwe fitis maakt dat het verschil. En als-ie dan ook nog uit volle borst zingt, heb je als vogelaar een leuke middag. Met of zonder Haruki Murakami.
19 juni 2011
Geen opmerkingen:
Een reactie posten