Vissers op de pier. Enigszins verwilderde types, ruig behaard en met stoppelbaarden van minstens enkele dagen oud, die meestal in dikke truien of taaie windjacks staan te turen naar de golven. Zeelui, hun roeping gemist. Wanneer je er ook bent, zomer of winter, wind en regen of stralende zon, altijd zijn er de vissers op de pier. Halen eens één van hun hengels in, voorzien die van nieuw aas en werpen dat weer in zee. Halen eens een andere hengel in. En bespreken met elkaar hun vangst van zojuist, het voetbal van gisteravond of anders wel de wereldvrede.De pier is van hen. Wandelaars, dagjesmensen, ze lopen de pier op, kijken even aan de punt en lopen de pier weer af, de meeste nog alleen bij mooi weer terwijl zij bij weer en wind … Ja, de pier is van hen. Onze aanwezigheid wordt slechts gedoogd.
Er wordt hier trouwens wel meer gedoogd, het is een heuse gedoogzone. ‘Streng verboden toegang, bij storm levensgevaarlijk’ staat er nog altijd op een bord aan het hek dat aan het begin over de volle breedte over de pier is geplaatst. Niemand die er aanstoot aan neemt. Iedereen loopt langs het hek heen alsof het bord slechts een vriendelijke uitnodiging van een plaatselijke uitbater betreft. Behalve bij storm. Dan ziet de IJmuider reddingsbrigade er streng op toe dat niemand zich op de pier begeeft. Zelfs de vissers moeten dan in hen hun meerdere erkennen. Dan blijkt er ineens nog een hek en nog zo’n bord te zijn: ‘Streng verboden toegang …’. En deze keer dient die mededeling wel serieus genomen te worden.Wat precies storm is, dat is overigens aan de IJmuider reddingsbrigade.
Soms schalt uit een radio muziek. Het verschaft de pier een vernisje van huiselijke gezelligheid en kan je een gevoel geven alsof je je in hartje Nederland bevindt. Dat is een misvatting. Dit is nauwelijks nog Nederland. De Zuidpier van IJmuiden is het uiterste uiteinde van ons land. Een wormvormig aanhangsel. Nergens op het vasteland ben je zo ver op open zee als hier. Sta je op de punt van de pier, dan ben je omringd door zee en kun je je bij een beetje zwaar weer volledig aan de elementen onderworpen voelen. Dan is Nederland ver weg. De Hoogovens, de vuurtoren en de monding van het Noordzeekanaal, de kustlijn tot voorbij Zandvoort aan de ene kant en tot aan Bergen aan Zee aan de andere: bijna horizon. Normaal moet je daarvoor met de boot.
Vandaag overigens rust, oostenwindje, zonnetje, de vissers in zomerplunje en dagjesmensen, oma’s met kinderen en een vader in hemdsmouwen, picknickend op de betonblokken. Mensen die voor één keer een dagje flaneren door de Kalverstraat verruilen voor een gezellig uitje naar zee. Dan weet je het wel, dat gaat slecht samen met pijlen, genten en jagers. Over zee dus niets spannends vandaag.
5 september 2010
Niet bij vogels alleen: Ommetje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten