Het hoogwater afwachten

Na een rustige ochtend, wat hebben we eigenlijk gedaan die ochtend? Geen idee meer, maken we een prijsvraag van maar na die ochtend dus ’s middags in mijn eentje naar het wad. Naar het meest nabije wad, bij de kwelder met de naam Lutjewad. Wie heeft die naam verzonnen? Later in de middag dreigde regen en die hoopte ik voor te blijven. Door het nietige Vierhuizen (hoewel wel meer dan vier huizen groot), langs enkele fraaie oude hoeves als landhuizen in het verder lege land, en langs de Marnerwaard. Marnehuizen, laatst nog zo idyllisch, lag vandaag hevig onder vuur. Mitrailleursalvo’s klonken en zware rookwolken stegen op uit de paar huizen die zichtbaar waren vanaf de openbare weg. Ik fietste gauw verder, bereikte de kustweg en nestelde me op de waddendijk. En wachtte daar het hoogwater af.
Heerlijke bezigheid is dat, het hoogwater afwachten. Een vorm van meditatie bijna, zo ontzettend Zen! Dat uitgestrekte wad aan je voeten, leeg en onafzienbaar en pas heel ver weg zee en daar ook vogels. Al gebied de eerlijkheid te zeggen dat er ook dichterbij al wat te zien was, op en rond een plek met wat basaltgesteente in het slik dat over een uurtje of zo waarschijnlijk een laatste eilandje zou zijn temidden van het oprukkende water. Hier een paar groenpootruiters, wat tureluurs, veel bontbekplevieren en een paar bontjes. Maar verder pas ver weg de drukte waartussen als enige een slechtvalk herkenbaar was. Geleidelijk deed de vloed zijn ding. Smalle reepjes water werden brede waterlopen, onooglijke poeltjes heuse binnenzeeën en ineens stond het water tegen de dijk aan. En was die bult van basalt inderdaad een eilandje geworden. En steeds meer vogels doken in de buurt op. Bonte en drieteenstrandlopers, almaar meer bontbekplevieren, een twintigtal rosse grutto's, zilverplevier, regenwulpen, en almaar meer tureluurs. Nee, het is niet alleen het water dat bij vloed naar de kust wordt gestuwd. Ook de vogels laten zich dicteren door het ritme van de getijden. Acht zwarte sterns passeren. Op een zandbank verderop, die een half uurtje geleden nog helemaal geen zandbank was, ineens tientallen zeehonden.
Als de Waddenzee bijna geheel tot de waddendijk reikt, ben ik er wel klaar mee, met dat afwachten van het hoogwater. Veel beweegt er niet meer en ik ga verder. Of eigenlijk: terug, maar wel langs het Lauwersmeer. In het Balastplaatbos op zoek naar Achter de Zwarten, dat ik al zo vaak niet vinden kon. Maar moderne tijden, Google Maps: dit keer geen probleem en in de toekomst zal het dat ook niet meer zijn. Ik hoef slechts te navigeren op de braamsluiper die ik er zag, of op de 25+ lepelaars. Het is een mooie plek maar het is zoals ik me herinner van de enkele keren dat we hem wel gevonden hebben: alles zit er ver, de zon staat schuin tegen, je kunt er eigenlijk niet zoveel.
Terug langs het Jaap Deensgat waar ik nog even in de hut plaatsneem, zonder noemenswaardig resultaat, en voor de regen thuis.

23 augustus 2018


http://guuspeterse.blogspot.com/2018/10/groningen.html