Groningen

Halverwege alweer. ‘Wat gaat de tijd toch snel’, hoor je dan te zeggen, en dat is ook zo. Of moet je juist niet zeggen, maar toch is het zo. Vandaag dagje Groningen gedaan. Maar eerst nog even mijn dagelijkse ochtendommetje: de stationsstraat af langs onder andere een verwilderd veldje vol hoge, uitgebloeide ruigtekruiden en wat stekelige bosjes, een rommelhoekje en een wilde tuin; de dijk over, langs het dijktalud met wat betonnen randjes en een rommelige oude kruidentuin, een schraal veldje en een speelweide aan de jachthaven. Elke dag hoop ik op een keertje een draaihals in een hoekje of een duinpieper op het dijktalud of een ortolaan in een struikje. Zo ook vanochtend, en ook vanochtend vergeefs. Wel een heggenmus in het tuintje, leverde me nog een nieuwe vakantiesoort op. Zal er verder vandaag wel niet van komen.
In Groningen allereerst enige uren doorgebracht in het Groninger museum. Hoofdattractie daar: de tentoonstelling over De Ploeg, met schilderijen over …? van …? Ja, wat was nou eigenlijk de gemene deler? Groningers uit het begin van de vorige eeuw die op eigen wijze invulling gaven aan de moderniteiten van die dagen. Landschapjes, mensen, meest uit Groningen, beetje realistisch, beetje abstract, mag ik dat zeggen? Waarschijnlijk niet. Maar in elk geval dat het allemaal niet helemaal natuurgetrouw leek. Best mooi, meestal. En een tentoonstelling van La Chapelle, met fotocollages en schilderingen (?) waarin de huidige moderniteit op licht absurdistische wijze werd weergegeven. Oude thema’s in hedendaags jasje, hedendaagse thema’s in ouderwets jasje. Veel bloot, mag ik dat zeggen?
Na het museum was het tijd voor de tweede topattractie van vandaag: de Hema. Waar we lunchten en waar Esther haar nieuwe oortjes kocht en haar voorraad alcoholische handgel aanvulde.

24 augustus 2018


http://guuspeterse.blogspot.com/2018/10/dilemma.html