Een buizerd in een verre boomtop die bij nadere beschouwing onomstotelijk en onomkeerbaar een buizerd bleef. Een ijsvogel die net te snel weer vertrokken was. Enorme zwermen zwaluwen boven het weiland. Eerst hoorde en zag ik uitsluitend boertjes, enige tijd later klonk ineens volop het onmiskenbare geratel van huiszwaluwen: er zit blijkbaar meer beweging in die groepen zwaluwen dan je op het eerste gezicht zou denken. Ze leken daar maar zo ongericht boven het veld te zwermen, maar ondertussen … Watersnip over, gele kwikstaart, het is de oogst van een doorsnee ochtendje Gagelpolder e.o. Nee, het is hier niet het vogelwalhalla op aarde. Maar die groenling in de Ruigenhoekse polder, die was fraai. Een alledaagse vogel natuurlijk maar hij zat er erg mooi bij. Een momentje van stilstand waard. Foto? Nee, geen foto. Men zal het met deze tekst moeten doen en er zelf de foto bij moeten verzinnen. Stel u voor: wat flarden riet langs de slootkant, goudachtig oplichtend in het lage ochtendzonnetje dat al een beetje herfstachtig aandoet en zulke prachtige kleuren geel en groen ontlokt aan dat nietige vogeltje in de top van die rietstengel. Nee, dat wordt ‘m niet. Da’s lang geen foto maar ja, men zal het ermee moeten doen.
Ik weet natuurlijk ook wel dat foto’s tegenwoordig de norm zijn. Dat Internet wordt overspoeld door de prachtigste foto’s. Sommige groepen op Facebook zijn net een dependance van Birdpix. Maar ik ben nog zo’n ouderwetse vogelaar die liever op het moment zelf de echte vogel ziet dan later thuis de foto. En ik heb natuurlijk ook niet de apparatuur ter beschikking om aan die oceaan van fotografische kunstwerkjes iets te kunnen toevoegen. En waarom zou ik ook? Waarom altijd maar het heden vereeuwigen? Het is natuurlijk mooi, het vastleggen van zo’n moment van schoonheid, maar de vluchtigheid van dat moment, die vergankelijkheid als het ware, die heeft ook wel wat, toch? Je zou daar ook nog heel filosofisch over kunnen doen, iets met de vergankelijkheid van het leven, van het bestaan, van het al en zo. Hoe dan ook, dat die groenling het ene moment prachtig is en het volgende moment vertrokken, dat kun je toch het slechtst verbeelden door het moment te vereeuwigen, niet? Zo gaat dat, zo is het leven, op naar het volgende moment om even bij stil te staan.
30 augustus 2016
Meer uit het Utrechtse: Terugkeer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten