Die zwarte zeekoet … Hij was een uur tevoren nog gezien, in de jachthaven van Oudeschild. Maar ik kon hem niet vinden. Meest zat ik ook te schuilen onder de houten vloer van een nog gesloten terras aan de haven dus wat wil je, ook al was het bijna tegenover de plek waar de vogel vanmorgen nog gezien was. Af en toe waagde ik me uit mijn schuilplaats om de haven af te speuren, maar elke keer geen spoor. Wel aan de asgrauwe noordoostelijke hemel kortstondig een spectaculair, bijna beangstigend want meervoudig vertakt netwerk van bliksems die in grillige vormen op verschillende plekken naar de grond sloegen. Ver weg gelukkig. Bij harde regen trok ik me weer terug onder mijn terrasje, dat overigens lang niet alle regen tegenhield maar het regende er gelukkig heel wat minder hard dan daarbuiten.
Toen het droog werd, de zon terugkeerde en een zorgeloos stralende middag in het verschiet lag, naar de hut van Dijkmanshuizen gefietst voor de tweede dip van de dag: grauwe franjepoot. Ook die was daar vanmorgen nog gezien, maar ook die nu hardnekkig onvindbaar. Fraaie rosse grutto’s, een stel kluten en ineens een groepje bontbekplevieren met ertussen één bonte strandloper die korte tijd later alweer weg waren, dienden tot troost. Weer op weg diende zich aan de zuidwestelijke hemel een volgend buienfront aan. Dat trof ons in De Waal waar de kerk gesloten bleek en we schuilden onder een garageafdak langs de straat. Deze bui was minder hevig en minder langdurig dan zijn voorganger en al gauw zat ik weer op de fiets, op weg naar de morinellen langs de hoofdweg in Eierland. De lucht leek me nu wel veilig maar toch, één laatste wolkje boven mijn hoofd ontpopte zich, tot mijn ergernis want ik vond het wel genoeg geweest, tot een volgende onweersbui. Die had bij nader inzien weinig om het lijf en verdere buien bleven uit, al waren er tussen de zonneschijn door voldoende wolkenluchten met potentie.
Even later stond ik bij het hek van het crossterrein van Eierland (tip van Wietze, bedankt nog) te kijken naar de morinellen. En stuk of tien morinelplevieren, bijzonder fraaie vogels die ons land vooral in het voorjaar in betrekkelijk klein aantal aandoen, zaten niet al te ver weg op de kale akker maar waren desondanks af en toe nog lastig terug te vinden. Ik stond even op mijn telefoon te kijken en de vogels in te voeren en toen ik weer op de akker keek, kon ik geen morinelplevier meer vinden. Hoe goed ik ook zocht. Spoorloos. Ze waren, begreep ik later, gevlogen, precies op het moment dat ik even op mijn telefoon gekeken had. Had het toch maar weinig gescheeld of ik had ook deze gedipt. Maar daarover niet getreurd.
De dag was overigens zeer veelbelovend begonnen. Zon, blauwe hemel, geen vuiltje aan de lucht. Mooie regenwulp alvast op de zeedijk van Den Helder. Fraaie dwergsterns op en boven strand en branding langs de Prins Hendrikzanddijk. Verderop rosse grutto's, een zilverplevier, groenpootruiter, een paar kluten, bontbekplevieren en bonte en drieteenstrandlopers. Allemaal in zomerkleed en al is dat niet voor allemaal even relevant, fraai waren ze. En tussen de buien door onder andere honderden rotganzen en in Nieuw Buitenheim diverse noordse sterns. Dus als je die wouwen in Utrecht vergat (en die dwergarend en die alpengierzwaluw maar die had niemand gezien en zou ik ook zeker niet gezien hebben als ik in Utrecht was gebleven) en de onweersbuien zag als louter een visueel spektakel (wat het uiteindelijk ook was), was het al met al toch een heel plezierig dagje geweest. En al helemaal toen ik bij het begin van het pad naar De Muy en De Nederlanden die engelse kwikstaart zag. Nou zag ik al aardig wat engelse kwikstaarten dit jaar, meer dan in welk jaar dan ook, maar deze was wel erg fraai en erg dichtbij.
Verder nog een terrasje met appeltaart, het eerste sinds maanden, en een prachtig dichtbij zingende nachtegaal bij De Koog. Tel uw zegeningen, zeggen we dan.
9 mei 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten