De een had ik in maart al gezien en de ander wordt officieel als een ordinaire exoot beschouwd, hield ik mezelf voor, allebei de keren dat ik afgelopen tijd vergeefs op Planken Wambuis stond. Dus zo belangrijk was het allemaal nou ook weer niet. Maar ja, ik had daar natuurlijk niet voor niks gestaan. Ik vond ze blijkbaar minder onbelangrijk dan ik mezelf wilde wijsmaken.
De eerste keer was half juli, toen ik schaduw en koelte zocht onder een monumentale parasolbeuk midden op de hei. De tweede keer was vorige week nog maar, toen ik onder diezelfde parasolbeuk geregeld schuilde voor de regen. Totaal verschillende omstandigheden, maar dezelfde brilstand als resultaat. 0 - 0: nul steenarenden en nul lammergieren. Ik was eigenlijk helemaal niet van plan het een derde keer te proberen, de een had ik immers in maart al gezien en de ander was een ordinaire exoot, maar omdat het weer zo mooi was, omdat ze allebei de afgelopen dagen dagelijks gezien waren en omdat Harriët wel mee wilde naar de hei, toch vandaag nog maar een keer de 13,5 kilometer van Ede naar Planken Wambuis gefietst.
Precies bij het begin van het fietspad de hei op kwam de melding: ‘steenarend vloog net fraai over bij het uitkijkpunt’. Het viel te vrezen dat ik daarvoor net te laat was. Nou ja, die had ik toch in maart al gezien.
Steenarend, even voor wie nog niet op de hoogte is, dook eind februari voor het eerst in Nederland op, het 21e geval alweer maar pas de eerste twitchbare sinds 2002. Had destijds dan ook veel opwinding en een massatwitch teweeg gebracht. Na vele omzwervingen had hij op de Veluwe zijn kamp opgeslagen. Inmiddels ruim een half jaar later is de vogel nog steeds in ons land. De urgentie van destijds is dus met terugwerkende kracht wel enigszins achterhaald.
Lammergier is hier alweer sinds mei. Het is een vogel uit een herintroductieproject in de Alpen. De CDNA oordeelt dat die populatie zich nog niet zelfstandig in stand houdt en beschouwt vogels uit dat project daarom als exoot. Neemt niet weg dat deze dame, die gekenmerkt wordt door enkele gebleekte handpennen en de naam Eglazine heeft gekregen, geheel zelfstandig en uit vrije wil vanuit de Alpen naar Nederland is gereisd en tussendoor ook nog een uitstapje naar Polen heeft gemaakt voor ze op de Veluwe neerstreek. Een wereldreizigster dus.
Samen met tientallen belangstellenden stonden we op het uitkijkpunt Oud Reemst op Planken Wambuis de lucht af te speuren. Buizerd, nog een buizerd, havik, zwermen zwaluwen in de buurt, gele kwikstaarten. ‘Lammergier’, liet iemand achter mij zich achteloos ontvallen, zonder enige opwinding in zijn stem. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het was even zoeken maar daar was-ie dan, ver weg maar door de scoop des te indrukwekkender. Het was een slagschip dat daar in de verte door het luchtruim cirkelde. Een reuzenplaneet, begeleid door enkele minuscule satellieten die om hem heen draaiden. Raven. Exoot? Mij een biet. Geweldig was-ie! Langzaam verplaatste het stel zich in westelijke richting om uiteindelijk ver achter de bosrand te verdwijnen.
Nou, dat was het dan. Steenarend liet zich helaas de verder middag niet meer zien. In elk geval niet waar ik bij was. Drie keer was slechts half scheepsrecht dus. Was ik tevreden? Welke van beide vond ik het belangrijkst? En welke van beide had ik wel willen missen als ik had mogen kiezen? Ik had natuurlijk niets te kiezen gehad maar ik had hier wel vrede mee. Steenarend had ik immers in maart al gezien (oh, dat had ik al gezegd?) en dit was toch maar pas mijn tweede lammergier ooit, exoot of niet.
Ja, enig opportunisme op zijn tijd is goed voor een mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten