De ene dag is de andere niet. Dat is natuurlijk geen opzienbarend inzicht en iedereen zal dat kunnen beamen, maar ik wil het toch even gezegd hebben. Gisteren bijvoorbeeld was ik voor de zoveelste keer dit jaar vergeefs op zoek geweest naar een duinpieper. De soort blijft me dit jaar hardnekkig vermijden. Niet voor het eerst was ik ervoor naar de voormalige luchtmachtbasis van Soesterberg geweest. Was ik een vorige keer dat ik naar de soort op zoek was, nog gewoon een dag te laat, gisteren scheelde het slechts een goed uur. Ik kom steeds dichterbij, maar het resultaat was natuurlijk hetzelfde.
Hoe anders was het vandaag. Ik stond op het punt om naar het werk te vertrekken toen de melding binnenkwam: grijze wouw op Soesterberg! En ik besloot dat ik het werk ook vanmiddag wel kon doen. Telescoop opgeladen en opnieuw naar Soesterberg, in gespannen afwachting van de meest gevreesde aller meldingen: ‘vogel hoog naar noord’ of woorden van vergelijkbare strekking. ‘Kwijt in de wolken’. Die melding kwam niet en een uurtje later stond ik op Soesterberg naar een grijze wouw te kijken. Niet meer zo’n unicum als vroeger maar het blijft een geweldige soort, zeker in de eigen regio. Hij zat prachtig hoog in de bosrand, ging een stukje vliegen, stond te bidden boven het veld, dook omlaag en zat korte tijd later weer prachtig hoog in de bosrand, dit keer met een muis tussen zijn klauwen.
Na nog wat kortstondige omzwervingen waarna hij telkens hoog in zijn bosrand terugkeerde, vloog-ie rond 11 uur op, verdween over de bosrand heen hoog naar noord en werd nooit meer teruggezien. Niet heel veel mensen waren op tijd ter plaatse geweest en dit keer was ík eens een van de gelukkigen. Voelt best fijn voor een keertje. Het was zo'n gebeurtenis waar je nog wel een paar dagen met plezier aan kunt terugdenken.
3 september 2021
Meer uit het Utrechtse: 35
Hoe anders was het vandaag. Ik stond op het punt om naar het werk te vertrekken toen de melding binnenkwam: grijze wouw op Soesterberg! En ik besloot dat ik het werk ook vanmiddag wel kon doen. Telescoop opgeladen en opnieuw naar Soesterberg, in gespannen afwachting van de meest gevreesde aller meldingen: ‘vogel hoog naar noord’ of woorden van vergelijkbare strekking. ‘Kwijt in de wolken’. Die melding kwam niet en een uurtje later stond ik op Soesterberg naar een grijze wouw te kijken. Niet meer zo’n unicum als vroeger maar het blijft een geweldige soort, zeker in de eigen regio. Hij zat prachtig hoog in de bosrand, ging een stukje vliegen, stond te bidden boven het veld, dook omlaag en zat korte tijd later weer prachtig hoog in de bosrand, dit keer met een muis tussen zijn klauwen.
Na nog wat kortstondige omzwervingen waarna hij telkens hoog in zijn bosrand terugkeerde, vloog-ie rond 11 uur op, verdween over de bosrand heen hoog naar noord en werd nooit meer teruggezien. Niet heel veel mensen waren op tijd ter plaatse geweest en dit keer was ík eens een van de gelukkigen. Voelt best fijn voor een keertje. Het was zo'n gebeurtenis waar je nog wel een paar dagen met plezier aan kunt terugdenken.
3 september 2021
Meer uit het Utrechtse: 35
Geen opmerkingen:
Een reactie posten