Velduilen

Een leuke twitch die aanleiding is tot een mooi tochtje: dat is hoe ik het graag heb. De aanleiding was niet eens zo zeldzaam dit keer, staat in Waarneming.nl gekwalificeerd als slechts vrij algemeen, maar was wel zeer gewenst want vorig jaar gemist en sowieso een hele fijne soort: velduil. En het tochtje: vanuit Baarn langs de Eem naar Eemdijk en langs het Eemmeer naar Bunschoten-Spakenburg en verder en weer terug. Onderweg alvast, vanaf om en nabij Eemdijk, een zeearend ver weg vliegend naar west. Ook vanaf deze afstand een reus temidden van wat buizerden en meeuwen. Grappig was dat nog drie andere vogelaars de vogel vanuit verschillende locaties hebben waargenomen.
Op het Eemmeer brilduikers. Tamelijk veel brilduikers en daarbij twee alweer fanatiek baltsende mannetjes die duidelijk het voorjaar alweer in hun hoofd hadden. Gezien het overvloedige zonlicht dat op het water versplinterde, was dat wel begrijpelijk. Ook een enkele man grote zaagbek op het meer. En toen ineens: velduil. Vloog vlak langs ons heen over het water en verdween een paar honderd meter verderop in het riet. Ziezo, die was binnen.
Een klein half uur later even verderop langs het Eemmeer de tweede velduil van de dag. Deze maakte zichzelf onvergetelijk. In vederlichte cadans begaf-ie zich van hier naar daar naar weer ergens anders en weer terug, als aan de touwtjes van een marionettenpoppenspe­ler. Vloog rondjes boven het Eemmeer, boven de dijk, boven de polder en weer boven het Eemmeer (wat had-ie daar eigenlijk te zoeken? Drijfmuizen?), naderde af en toe tot amper tien meter afstand en leek me daarbij soms recht aan te kijken. Oh die ogen, wat hebben uilen toch een ogen, je zou op allemaal verliefd willen worden. Tenslotte streek-ie neer langs een soort van greppel op misschien 25 meter afstand en was daar korte tijd geweldig en helemaal vrij zichtbaar voor-ie zich drukte en vrijwel onzichtbaar was zoals velduilen zo knap vrijwel onzichtbaar kunnen zijn.
De derde velduil zag ik pas veel later, na mijn tochtje naar Bunschoten-Spakenburg en verder en weer terug. Dijk, polders, Eemmeer, rietlanden, torenhoge elektriciteitsmasten. Af en toe wat bosjes krullend boven de dijk. Het oude haventje van Bunschoten, of is het Spakenburg? Allemaal klassiek Hollands, oud (het haventje) zowel als hedendaags (de elektriciteitsmast en trouwens ook het woud van windmolens aan de overkant). In een stukje rietland met bos aan het Eemmeer een apart klinkend getik waarop ineens een cetti’s zanger een paar tellen lang vol in beeld. Hoe algemeen de soort ook langzamerhand aan het worden is, een dergelijke ontmoeting blijft in mijn ervaring toch behoorlijk zeldzaam. Uitgestrekte plasdras in Arkemheen met tussen de duizenden kieviten en smienten onder andere enkele kemphanen. En terug bij de velduilen: eentje zat er vrij ver maar door de telescoop toch aardig zichtbaar in het veld, vloog een stukje en zat daarna nog net iets beter zichtbaar in het veld. Onvergelijkbaar met die van vanmorgen maar zonder die zou ik met deze ook best tevreden zijn geweest.

19 januari 2020