Op avontuur in de natuur

Terminals, fabriekshallen, hangars, start- en landingsbanen. Verkeerstorens en radio-zendmasten. Beton, beton en nog eens beton, en staal, en glas. En overal hoge hekken, kilometers en kilometers hekken. Daartussen uitgestrekte grasvlaktes. En vliegtuigen, overal vliegtuigen. Alles trouwens onder prachtige buienluchten van buien die niet vielen vandaag, in elk geval niet waar ik was. Ingeklemd tussen snelwegen, volg ik Google maps dat me op miraculeuze wijze over, langs en/of tussen Schiphol door vanaf het NS-station manoeuvreert (vooraf vraag je je af: zou dat kunnen daar, met de fiets? Het kan) naar die ene uithoek van het vliegveld waar al een week lang een woestijntapuit bivakkeert. Sommige mensen nemen alleen genoegen met ongerepte natuur, of wat daar in Nederland voor doorgaat. Uitgestrekte bossen, stille heidevelden, woeste duinen, de dynamiek van het wad, liefst in stilte en volstrekte eenzaamheid te ondergaan. Hou ik ook erg van hoor, maar dit soort landschap kan ik op zijn tijd ook wel waarderen. Ook, of misschien zelfs wel juist dit is Nederland, wat je daar verder ook van vindt. Het is de moderniteit, de wereld van bedrijvigheid, van transport, van beweging, wees er gelukkig mee of niet, die gaat niet meer weg. En hoe zich in die moderniteit toch iets van natuur, iets ongerepts manifesteert, een vogeltje dat op eigen houtje van duizenden kilometers ver hierheen is gevlogen, dat is iets dat me mateloos fascineert. Alles bij elkaar is het ook een soort natuur hier, een soort jungle, en enerverend is het zeker, op een bepaalde manier. Dat een viaduct je weg kruist en dat daarop, pal voor je neus, een reusachtige jumbo verschijnt. Een lange tunnel, een bocht naar links, nog een tunnel, nog wat links en rechts en daar staan ze al, de vogelaars, geconcentreerd achter hun telescopen of telelenzen, loerend naar puinbergen, gestapelde stenen, betonnen platen en nog meer hekken, schijnbaar zonder enige interesse in de (nog meer!) vliegtuigen in de weidsheid daarachter. Vogel net even uit beeld, wordt me verteld, het is een bekend verhaal maar het duurt dit keer niet lang. Vogel zit er al een week en is ook vanmorgen al gemeld dus kan niet missen en inderdaad: na enig geduld verschijnt-ie achteraan op het beton. Daarna op een verre berg puin, op het hek en tenslotte op de nabije berg puin. Tot op amper vijf meter afstand nadert-ie. Ik had al wel eerder woestijntapuit gezien maar nooit zo. Wat een vogel, en wat een ambiance. Terwijl op de achtergrond een reusachtig verkeersvliegtuig voorbij gaat, genieten wij van een zeldzame dwaalgast uit streken waar dat verkeersvliegtuig wellicht (maar waarschijnlijk niet) naar op weg is en die nu hier op enkele meters afstand foerageert tussen het puin en de koude aarde van Schiphol, waar hij het ene na het andere iets tevoorschijn haalt. Het is weer een onvergetelijke twitch.

25 november 2017


En dan nog deze: Sprookjes