Ik had tot nu toe geen gelukkige ervaringen met waterrietzanger. Een jaar of vijftien geleden zag ik er een, met alles erop en eraan. Anderhalve tel lang, daarna vloog-ie weg en zag ik ‘m niet meer terug. En een paar jaar geleden zag ik enkele milliseconden een kop en één keer een schim van de rug. Dat was het wel zo’n beetje. Jaar in jaar uit doe ik mijn best maar het ene jaar ben ik net op vakantie en het andere jaar laat-ie zich heel augustus niet zien. Of net niet als ik er ben. Al heel wat uren heb ik vergeefs staan wachten en turen tussen rietvelden, slootkanten en zeggenlandjes. Dus toen enkele dagen terug ineens een tsunami aan waterrietzangers in Nederland opdook, net terwijl ik op de camping in de Ardennen genoot van een welverdiende vakantie, zag ik de bui al hangen. Gelukkig bleken er na onze thuiskomst nog een paar over.
Dus vandaag op jacht naar de waterrietzanger. Hendrik-Ido-Ambacht moest het worden. Vanmiddag, na een buiige periode, stond ik tussen de rietvelden, slootkanten en zeggenlandjes in polder Sandelingen-Ambacht. Prettig gezelschap, af en toe een zonnetje maar een paar uur lang niks. Een paar late gierzwaluwen over, een visdiefje en een grote keizerlibel, maar van geen enkele waterrietzanger enig spoor. Zo fraai waren de foto’s van afgelopen dagen, vanmorgen ook nog gemeld maar helaas. Maar nog niet alle hoop was verloren: de afgelopen dagen bleek de vogel geregeld aan het eind van de middag of het begin van de avond weer gezien te zijn. Het werd kennelijk een latertje. Ik was daar niet helemaal op berekend maar had dus wel de tijd om even het dorp in te gaan om wat foerage in te slaan. En even pauze: ook wel lekker.
Uur of half vijf terug. Rustig. We zijn met zijn drieën nu, maar al gauw komen er wat meer vogelaars kijken. Het is inmiddels prettig zonnig, hoewel misschien nog ietsje teveel wind? Weer staan we een uur. Niets. Anderhalf uur. Iets scharrelt onder in de rietrand aan de overkant van de sloot. Rietzanger. Onmiskenbaar een gewone, en de opwinding, het gevoel van hoop ebt weer weg. Maar dan roept iemand: waterrietzanger! Eerst mis ik ‘m nog, grrr, heb ik weer. Bij de tweede melding zie ik ‘m: één moment, dan verdwijnt-ie weer in het riet. Nee, heb ik niks aan, is niks meer waard dan mijn twee voorgaande gevallen. Schiet niet op zo. Maar daarna komt toch alles goed: waterrietzanger in de rietrand tegenover! En daar laat-ie zich geweldig zien. Samen overigens met twee rietzangers waarvan één een juveniele vogel met opvallende middenkruinstreep. Oppassen dus. Maar de vogel in kwestie laat zich goed genoeg zien en toont duidelijk een zuiver geelbruine middenkruin én geelbruine banen op de bovendelen en die combinatie is (bij een rietzanger-met-kleine-letter) diagnostisch. Ook verder ziet-ie er helemaal goed uit. Waterrietzanger dus. Eindelijk mijn volmaakte waterrietzanger.
12 augustus 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten