Twaalf jaar geleden is het alweer dat we met Vogelwacht Utrecht een driedaagse in het Lauwersmeergebied hielden. Leuke dagen maar met betrekkelijk weinig echte toppers. Zondag bezochten we nog even de Ezumakeeg om daarna, vroeg in de middag, via de Flevo (temminckjes, herinner ik me) naar Utrecht terug te keren. En toen, net voor we Utrecht binnen reden, het bericht: steltstrandloper in de Ezumakeeg!
Mag je dit een dip noemen: vogel gemist voordat hij was ontdekt, in plaats van nadat hij was vertrokken? Dan was het een flink zware. Misschien hebben we wel over hem heen gekeken. Beest heeft er geloof ik wel een week gezeten, alle kans dus nog om dit recht te zetten. Maar het waren nog de dagen dat ik dacht: ‘ik ga niet voor zo’n vogel meteen weer helemaal terug naar de Keeg’. Ja, lang geleden inderdaad. Tegenwoordig zou ik de volgende ochtend de trein genomen hebben. Maar toen dus niet, en toen dus geen steltstrandloper voor mij. En in de jaren daarna ook niet. Ik wil het vooral niet erger maken dan het is maar twaalf jaar lang heb ik daar toch wel een klein beetje spijt van gehad en twaalf jaar lang heb ik gewacht op de kans om mijn misser goed te maken. Dus toen gisteravond een steltstrandloper gemeld werd in Limburg, stond mijn dagbesteding voor vandaag bijna vast. Moest-ie alleen vanochtend nog even teruggevonden worden.
Dat gebeurde al tamelijk vroeg, dus om 8 uur zat ik, met Hans, in de trein naar Roermond. Helemaal niet gespannen hoor, helemaal niet zenuwachtig, het is maar een vogel, immers. Af en toe keek ik even op Waarneming en zag dat de vogel zopas nog was gezien. Of juist dat-ie al een half uur lang niet meer was ingevoerd. Het zal toch niet … Zo wisselden geruststelling en onrust elkaar af, tot we in Roermond de trein uitgingen en geen tijd meer hadden om daarvoor op de telefoon te kijken. We waren veel te druk met het zoeken van de route Roermond uit. Toen we die eenmaal gevonden hadden, was het verder een makkie. Verontrustende alerts bleven intussen uit: geen nieuws was weer eens goed nieuws en eenmaal ter plaatse zagen we de telescopen al staan en mocht ik een kijkje nemen door die van Pim: steltstrandloper binnen!
Heerlijk is dat: lifer nr. 7 alweer dit jaar, en de vijfde in amper een maand tijd. Wat een tijden maken we mee! En wat een vogel! Hij liep vlijtig te foerageren in het ondiepe water langs de oever en naderde op een gegeven moment tot op amper 25 meter: schitterend! En wat een apart gevalletje: het heet een strandlopertje te zijn maar de lange poten, lange nek en lange snavel doen eerder aan een ruiter denken. Maar ook daarvoor klopt er van alles niet. De poten zijn bijna des steltkluuts, vooral mooi zichtbaar toen-ie zich even in droger terrein begaf, en de snavel heeft een aparte lichte buiging die herinnert aan krombekstrandloper. Die echter weer veel compacter van bouw is. Ook het verenkleed was opvallend, met onder andere die donkere schubben op de buik die bijna samenvloeien tot een sperwerachtige bandering, en het toefje roze op de wang. Onmiskenbaar steltstrandloper dus, vierde voor Nederland en eerste voor mij. Een dik uur staan genieten en daarna door de velden terug gedwaald naar Roermond. Het was weer volbracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten