Toen de vogel vlak langs me heen was weggevlogen, herinnerde ik me weer hoe ik op station Overvecht had staan aarzelen bij de trein naar Almere. Die zou niet langs Weesp gaan en over een kwartiertje zou er een trein rechtstreeks gaan. Uiteindelijk toch maar ingestapt: ik zou vast in Hilversum wel kunnen overstappen en zo zou ik wellicht een kwartiertje winnen.
En dat kwartiertje, dat bleek cruciaal. Want toen ik op mijn bestemming arriveerde, zag ik al een handvol vogelaars staan turen door verrekijker of telescoop. Ongetwijfeld naar de draaihals, een prachtig spechtje waarvan de meeste mensen waarschijnlijk als ze hem zouden zien niet zouden geloven dat het een spechtje is. Maar toch een spechtje, een betrekkelijk zeldzaam spechtje bovendien, en eentje die ik al een paar jaar niet meer fatsoenlijk gezien had. Ik had me dan ook voorgenomen om, zodra zich een geschikte gelegenheid voordeed, te gaan. Het is trouwens de vraag of je dat bij draaihals niet altijd zou moeten doen. En dit, amper tien minuten fietsen van station Weesp, was een geschikte gelegenheid.
En daar zat-ie inderdaad: neus in de boter. De vogel liet zich enige tijd prachtig bekijken en maakte daarmee het gemis van de afgelopen jaren ruimschoots goed. Hij zat dichtbij in een half open struikje een beetje te nietsnutten, half verscholen achter een takje, maar begon na een tijdje ineens druk te foerageren. Sloeg even met de vleugels, klauterde omhoog, hapte om zich heen en was korte tijd geheel vrij zichtbaar. En vloog toen, amper tien minuten na mijn aankomst, vlak langs me heen naar een bosje verderop. Waar hij naar het schijnt de verdere avond niet meer is teruggevonden. Ook de volgende ochtend hebben de meeste mensen vergeefs naar hem gezocht. Alweer een gevalletje net op tijd dus. Daar moest ik maar geen gewoonte van maken.
19 april 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten