Geelbek

IJmuiden, traditioneel het hoofddoel van de nieuwjaarsexcursie van vogelwacht Utrecht stad, was vandaag niet meer dan een onbeduidend intermezzo. Weinig wind en weinig vogels. Natuurlijk, met de vanzelfsprekende oeverpiepers en paarse strandlopers vermaakten we ons prima. Ook een stel zwarte zee-eenden tussen de pieren en een overvliegende juveniele jan van gent droegen bij aan de feestvreugde, en zo was er nog het een en ander maar er was niks spannends bij, niks dat we niet al hadden verwacht vandaag. Het was in alle opzichten rustig op de pier en er was weinig reden om daar nog heel lang te blijven.
Vandaag stond dan ook in het teken van geelsnavelduiker. Opnieuw een zeldzame duiker dus, hoewel iets minder zeldzaam dan die van vorige week. Gisteren ontdekt, eerst bij Warmond, daarna teruggevonden op de Kagerplassen. Vandaag was aanvankelijk nog onbekend maar toen er een melding was van een ‘duiker onbekend’ zwemmend richting Kaag dorp, besloten we het erop te wagen. Na enig gepuzzel vonden we het pondje over de ringvaart en na nog meer gepuzzel waarbij we onder andere belandden op een privé-erf vlak buiten het dorp, vonden we het gewenste uitzicht op de Eijmerpoel, waarvan we hoopten dat de vogel er zou opduiken. Dat gebeurde niet en toen verdere berichten uitbleven, hebben we het maar opgegeven en zijn alsnog naar IJmuiden vertrokken.
We waren echter nog lang niet in IJmuiden toen al de eerste berichten binnen sijpelden: geelsnavelduiker was teruggevonden. Eerst nog ver weg en schijnaar ternauwernood herkenbaar, als ik de woordkeus die bij de melding gebezigd werd goed interpreteer, maar later werden de berichten euforischer. Geruime tijd verbleef hij op de relatief smalle ringvaart langs de Huigsloterdijk, waar hij prachtig te zien moet zijn geweest. Dus toen we na onze expeditie naar de punt van de Zuidpier terug waren bij de auto's, besloten we een tweede poging te wagen. Langs de Huigsloterdijk zat-ie inmiddels niet meer, we zijn er nog langs gereden en zagen er een clubje vogelaars keuvelend achter hun telescopen staan. Of dat in gespannen afwachting was of gezellig napratend konden we niet zien, maar we moesten hoe dan ook elders wezen. Onze beoogde bestemming verplaatste zich al even grillig als de geelbek zelf en eigenlijk was het gebied daar heel erg ongeschikt voor. Want als bleek dat je amper een kilometer verderop moest zijn, kon dat in dit doolhof van vaarten, eilandjes en schiereilanden zomaar een omweg van vele kilometers vergen. Maar uiteindelijk belandden we via Nieuwe Wetering, Rijpwetering, Oude Ade en Zevenhuizen op vakantieparkje Waterloospolder waar we semilegaal onze auto parkeerden langs een half verharde verbreding aan het uiteinde van het landweggetje dat ons op deze uithoek had gebracht, en door een onbestemd stuk grasland (mag dit allemaal zomaar? vroeg ik me nog af maar ik liep door, achter de anderen aan) naar het dijkje langs het Spijkerboor liepen, een van de vele wateren die het doolhof vormen dat de Kagerplassen zijn. En daar werd ons eindelijk de vogel gewezen.
Ik zag nog net een forse duiker verdwijnen achter een bocht in de oever tegenover ons. Nou, dat was dus geelsnavelduiker voor vandaag, dacht ik somber maar dat viel mee: al gauw kwam-ie weer tevoorschijn, liet zich aardig bekijken en kwam af en toe snorkelend en af en toe duikend steeds dichterbij. Zo dichtbij als het langs de Huigsloterdijk geweest moet zijn geweest werd het niet, maar het eindresultaat mocht er best zijn vond ik: een duiker als een slagschip die in het inmiddels doorgebroken namiddagzonnetje zijn gekromde, gele bek fier omhoog hield, midden op het water voor ons. Ik kon een nieuw memorabel moment toevoegen aan mijn persoonlijke geschiedenis en was weer klaar voor de nieuwe week.

12 januari 2025


Mijn weblogkasteel