Vandaag oude herinneringen deel 2. Het is natuurlijk geen wereldgeschiedenis, maar het is wel een stukje van mijn geschiedenis. Mijn geschiedenis als middelbare scholier, onzeker, twijfelend, nou ja, wie kent dat niet?
Vandaag stond Esch sur Sure op het programma. Niet alleen om nostalgische redenen overigens, al speelden die natuurlijk wel mee. Esch sur Sure is ook een van de mooiste en meest authentieke dorpjes in Luxemburg, zegt iedereen die het weten kan. ‘Verschillende oude smalle straatjes nemen je mee terug naar lang vervlogen tijden. De belangrijkste bezienswaardigheid is de kasteelruïne. Deze is te bereiken via een steile klim over eeuwenoude kinderkopjes. Opgravingen hebben geleerd dat het kasteel in de eerste helft van de negende eeuw gebouwd is, wat betekent dat dit het oudste kasteel van Luxemburg is’.
De dag begon, zoals zo vaak hier, met een prachtige bustocht. Van Bourscheid naar Heiderscheid over het dak van de Luxemburgse Ardennen. Half uurtje wachttijd in Heiderscheid waar niet veel te beleven was. En omlaag naar Esch, in de kelder van de Ardennen.
Die bus- (en af en toe trein-)reizen, dat gratis openbaar vervoer, dat is toch wel één van de zegeningen van onze dagen hier. Zomaar zo’n bus in te kunnen stappen, niemand die om een kaartje vraagt, en weer uitstappen waar je eruit wilt, heerlijk.
We begonnen bij de stuwdam. In heel zijn kolossaliteit toch mooi en elegant van vorm. Mooie ronding, mooie zichten op het meer en op de diepte aan de andere kant, en enige tijd een fraaie wespendief in de lucht.
Daarna het stadje zelf. Langs de Sure, hier een soort kanaal diep onder ons, liepen we erheen en daar lag het ineens, in 45 jaar schijnbaar niets veranderd: de eenzame wachttoren, daarachter de kasteelruïne, daarachter het kerktorentje en eromheen de verzameling huizen en straatjes die oprijst in de bocht in de Sure. Historische grond: ik was hier als vijftienjarige. Sindsdien is er veel veranderd, in de wereld, in mijn leven, maar zo te zien niet in Esch sur Sure. Misschien is het nog een tikkeltje toeristischer geworden, misschien wonen er nu helemaal geen lokale mensen meer, er zijn ook geen gewone winkels, geen supermarkt meer zagen we op internet, dus nog meer dan destijds is het louter gericht op het ontvangen van toeristen. Maar een prachtige plek is het nog steeds.
In mijn eentje (de anderen gingen zwemmen in het stuwmeer) een wandeling langs de Sure gemaakt. Aanvankelijk een langgerekt, niet onfraai meer dat stil en roerloos tussen de heuvels ligt, een soort ministuwmeer, maar na een ministuwdam verderop als het ware vrijgelaten en verjongd tot een wild bergriviertje. Al was het helaas niet wild genoeg voor waterspreeuw.
Op de terugweg boodschappen gedaan in Heiderscheid: voelde een beetje als vreemdgaan maar was wel grappig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten