Het blijft trekken: zee, herfst en westenwind. Zware buienluchten die over zee komen aanrollen en zeevogels die zich half verscholen door de golfdalen spoeden: heerlijk! Goede wind en goede zeetrek gisteren hadden ons ertoe verleid vanochtend weer eens ons geluk te beproeven. Toen we ons echter in Kijkduin bij de plaatselijke tellers voegden, bleek de wind behoorlijk getemperd. Het woei, maar niet zo hard als we gehoopt hadden. Er vlogen vogels, maar niet zoveel als we gehoopt hadden. De eerste blikken over zee leverden niet veel spannends op. Meeuwen vlogen er, en sterns, maar alles van het gangbare soort. En aalscholvers, af en toe een clubje zwarte zee-eenden en de nodige jan van genten, meest juvenielen en meest naar zuid. En hoewel die laatste natuurlijk altijd prachtig zijn, aan hun machtige vleugels glijdend boven de golven, waren de aantallen bepaald niet spectaculair. Wel sprokkelden we de nodige jagers bij elkaar, alle laag over zee naar zuid in die typische gejaagde vlucht, af en toe onderbroken door een jachtpoging richting een meeuw of stern die toevallig zijn pad kruiste. En wat voor jan van genten geldt, geldt minstens zo voor jagers: altijd prachtig, ook vogels die onlosmakelijk verbonden zijn aan de ongereptheid der wereldzeeën. Maar alweer geen spectaculaire aantallen en bovendien allemaal vrij ver of nog verder weg. We telden, naast wat in elk geval voor ons ondetermineerbaar spul, twee middelste en vier kleine jagers. Voor ons landrotten is dat natuurlijk best nog een aardige opbrengst, en we hebben er ongetwijfeld een aantal gemist.
Toen bereikte de tellers hier bericht van het zuiderhavenhoofd verderop: er was een noordse pijlstormvogel naar ons onderweg! Noordse pijlstormvogel: dat was voor ons de soort die de dag kon maken of breken. En dat betekende verhoogde concentratie, scherper blik. Keer op keer speurden we de golven af en al deden we dat natuurlijk al die tijd al, nu deden we het nog intensiever. Het was Martijn die hem uiteindelijk oppikte: een nietig, langvleugelig zwart met wit beestje dat zich half verscholen door de golfdalen spoedde. Had je ‘m eenmaal goed in de scoop, dan was-ie mooi, en heel herkenbaar. Afwisselend actief vliegend en keilend ging-ie strak naar zuid. Er werd ook nog een tweede ontdekt, wat verder weg maar toch … Twee noordse pijlstormvogels: voor ons was daarmee de ochtend welbesteed. Wat we allemaal gemist hebben, daar spreken we niet over.
Toch bleken er vandaag nog alom flinke aantallen pijlen, vaaltjes en jagers gezien te zijn. De meeste daarvan hebben wij gemist. Maar dit is dus hoe zo’n topdag aan zee er voor een onervaren landrot vaak uitziet. Een paar jagers, een paar genten, twee noordse pijlen: we konden er vrede mee hebben.
22 september 2018
Meer aan zee: Op zee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten