IJmuiden

De voertaal op de Zuidpier van IJmuiden, tien jaar geleden nog plat Amsterdams, lijkt tegenwoordig eerder Arabisch. Ik zeg dat zonder enig oordeel, constateer slechts een feit. Nou ja, een veronderstelling.
En in de ingang van een van de bunkers in de duinen bij IJmuiden poseerde een schaars geklede jongedame met ontbloot bovenlijf, onder vuur genomen door een aantal heren met ratelende camera's. Ook dit zonder enig oordeel mijnerzijds.
Dat waren denk ik wel de belangrijkste wetenswaardigheden van mijn tochtje naar IJmuiden vandaag. Een prachtige nazomerdag met volop zon en betrekkelijk warm, en geen al te verplichtende twitch-doelen voor handen: echt zo’n dag om zelf weer eens op zoek te gaan naar een leuke verrassing. Om op het eind te moeten vaststellen dat het weer niet gelukt is. Stille duinen, een stille zee en ook meest stille lucht boven je hoofd. Nee, voor de echt fijne soorten moet er volgende keer toch maar weer getwitcht worden. Intussen was het natuurlijk toch wel erg lekker zo, en ach: een man zwarte zee-eend dichtbij over zee, een juveniele zwarte stern over zee en op het strand bontbekplevieren, een paar juveniele bonte strandlopers en van die fijne drieteenstrandlopers die er zo kort na de zomer behoorlijk verrassend uit kunnen zien. Grote sterns natuurlijk wel over zee, en in de buitenste, nieuwe duintjes twee paapjes.
Het was vandaag vooral botanisch interessant, in die paradijselijke bloemenweiden rond het Kennemermeer. Met zeeën van parnassia, met nog bloeiende moeraswespenorchissen en ook nog een paar bitterlingen, met geelhartje, stijve en rode ogentroost, watermunt, vleugeltjesbloem, noem maar op. De meeste behoorlijk zeldzaam, die vind je niet zomaar in het park. Een stukje hemel op aarde.

2 september 2018