Flamingo’s

Ja, je moet wat met je vrije zondagmiddag. Maar wie gaat er nou naar flamingo’s als er grote grijze snip of slangenarend te halen is, en misschien zelfs wel grijze wouw of bonapartes strandloper? Wat sta je daar dan aan het Veluwemeer te kijken naar die magere heinen in suikerzoet roze? Dierentuindieren toch? Heb je niks beters te doen?
Daar valt weinig tegen in te brengen. Alleen dat die snip en die bona zo achterlijk ver weg zitten. Dat die grijze wouw door niemand meer is teruggevonden. En dat ik al een slangenarend heb dit jaar. Want wij zijn toch ook altijd een beetje lijstjesmensen, wij vogelaars, en flamingo was nog nieuw voor mijn jaarlijst. Elk weekend een nieuwe en ik zit eind december alweer zowat aan de driehonderd.
Maar daar gaat het natuurlijk niet om. Het gaat erom dat de zon nog volop scheen, vanochtend. Dat ik langs landgoed Schouwenburg kwam, een Historische Buitenplaats gelegen tussen 't Harde en Elburg, lees ik op internet. Klassiek decor van besloten weidepercelen omgeven door bosranden en boomlanen en met een mooie groene specht in het gras. Natuurlijk, daar zijn er meer van, maar hier was ik nog nooit geweest. Ik kwam langs Doornspijk, klein en onbeduidend, en door het polderland tussen Doornspijk en het Veluwemeer, met onder andere een paar grote zilverreigers en roeken. Ach, veel had het eerlijk gezegd niet om het lijf, er zijn daar mensen voor wie dat dagelijkse praktijk is maar voor mij was het nieuw en dat geeft op zo’n zondagochtend in juli toch een aangenaam vakantiegevoel. Toen ik aan de oever van het Veluwemeer kwam, werd het echt de moeite waard. En niet alleen vanwege die flamingo’s. Die er zaten trouwens, netjes op hun plek, zes tropische verrassingen in een context van Hollands polderland en Hollandse wateren: fijn roze in een decor van groen, blauw en geel. Toch een mooie combinatie van kleuren. Langs het Veluwemeer ook rietlanden met modderige kreken, met bruine kiekendief en baardmannetje. Tenslotte belandde ik in Elburg, en Elburg is simpelweg een prachtig oud Hanzestadje. Een klein sprookje, een openluchtmuseum. Uit het boekje: toegangspoort, sjieke hoofdstraat, smalle steegjes, smal grachtje, oude gevelwerken en een monumentale ouder kerk, alles omringd door idyllische vestingwerken met oude Joodse begraafplaats. Het was alles bij elkaar genoeg om een ochtendje volmaakt gelukkig te zijn.

Vooruit, ’s middags op weg naar Leusden nog even de slangenarend geprobeerd. Die gaf niet thuis. Niet zo vreemd eerlijk gezegd, aangezien het weer inmiddels aardig herfstig was geworden. Wind en wolken en een beetje regen, daar gedijen slangenarenden niet bij.

23 juli 2017