Dat was natuurlijk louter theorie. Wat dat in de praktijk waard zou zijn, moest nog maar blijken. Hoe dan ook was de Bruuk een goede dagopening want alleen al de moeite waard omdat het een voor mij nieuw en erg mooi natuurgebiedje is met, omkaderd door wat smalle bosstroken, prachtige natte riet- en biezenvelden en hoogveenvegetaties met onder andere blauwe knoop en ratelaar. Ik stond nog op de graszanger te wachten toen de griel al bleek teruggevonden. Toch eerst even hier de zaken afgerond. Graszanger liet even op zich wachten maar deed na wat zacht en vaag gepruttel één mooie en vrij uitvoerige zangvlucht, om vervolgens vrij ver in het veld weer neer te strijken. Daarna eerst nog even elders in het gebied een kijkje genomen. Ik werd daarvoor ruimharig beloond met mijn eerste zilveren manen ooit, een zeldzame vlindersoort en een mooie bovendien. Hopelijk zou ik er niet straks zwaar voor gestraft worden.
Daarna terug naar de fiets, terug naar Mook Molenhoek, met de trein naar Elst en met de fiets richting Valburg en van daar naar de plek van de griel. Landschappelijk was het hier een stuk minder boeiend (en dat is zacht uitgedrukt), maar een griel maakt veel goed. Bij aankomst was de vogel, na anderhalf uur onzichtbaarheid, net weer mooi in beeld. Soms kun je het treffen.
Wat een bijzondere en aparte vogel is dat toch. Dat bruin dat je saai zou kunnen noemen als je niet goed kijkt, maar het niet is. Verder alles net een beetje uit verhouding; het is gewoon een raar beest. En daarop dan die grote gele ogen geplakt. Af en toe richtte hij zich even op en stapte een stukje tussen de omringende kieviten door, waarbij zijn eigenaardigheid volledig tot zijn recht kwam. Waarna hij weer in het gras ging liggen en slechts ternauwernood (of zelfs dat niet) zichtbaar was.
Hier ook nog een late gierzwaluw over.
7 augustus 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten