Soms kan een melding, in dit geval van een zomertortel, je in een andere wereld brengen. Het was natuurlijk nog gewoon Utrecht, maar het voelde bijna alsof ik in een ver buitenland verzeild was geraakt. Ik woon nu al ruim dertig jaar in deze stad, maar hier was ik in al die jaren nog nooit geweest. Wat misschien vooral iets zegt over mij: buurtje van bedrijvigheid, van pakhuizen, van oude fabriekspanden en jonge werkplaatsen.
Zomertortel is inmiddels behoorlijk schaars aan het worden in Nederland en ronduit zeldzaam in de omgeving van Utrecht. Dus toen er vanochtend eentje gemeld werd aan de Vlampijpstraat, toen meende ik het laatste uurtje van de middag het werken wel te mogen inruilen voor een expeditie naar de ongerepte binnenlanden van de stad. Zoiets moet immers even gecheckt worden, nietwaar? En zo belandde ik in de Nijverheidsweg en aan de Tractieweg. Kasseienwegen en betonplaten, parkeerplaatsen en stoffig oud asfalt. Oude industriële panden met veelal spannende nieuwe bestemmingen. Met onkruid overwoekerde kades aan het Amsterdam-Rijnkanaal. Bedrijfsbebouwing met pakhuizen en verwilderde binnenplaatsen. Allemaal uit een tijd dat er nog gewerkt werd in Nederland, dat men nog in het zweet des aanschijns zijn brood verdiende. Gebouwd in die functionele stijl zonder franje van na de oorlog toen het land weer moest worden opgebouwd en de handen uit de mouwen moesten. Een steenhouwer, voor al uw grafzerken. Een koffiebrander, een spuitgieter, een scheepsartikelenzaak, een drukkerij, een installatiebedrijf, natuurlijk ook een installatiebedrijf, en nog een installatiebedrijf, en diverse garages. En ook, ter compensatie van al deze bedrijvigheid, een zaalverhuur / evenementencentrum en een kinder-speelpaleis. Allemaal ingeklemd tussen spoor en Amsterdam-Rijnkanaal. En daartussen talloze stukjes vergeten en verwilderd groen. Kreupelhout, manshoog onkruid en een veldje met een paar schuurtjes, het gras vergeeld alsof het hier Zuid-Europa is. Begroeide zandbergen, verwilderde tuintjes, ruigtevegetatie en brandnetels. Een omgeving waar waarschijnlijk nog nooit een vogelaar geweest is. Maar ook een plek waar je best voor een verrassing zou kunnen komen te staan, stelde ik me voor, en dan ben je wel het baasje. Een ooievaar boven op een lichtmast midden in deze hedendaagse jungle, dat vond ik eigenlijk best een beetje verrassend, hoewel niet voldoende om jezelf het baasje te mogen noemen. Maar van de zomertortel geen spoor. Waarneming blijkt inmiddels alweer verdwenen dus waarschijnlijk is het toch gewoon een turkse geweest. Die heb ik wel gezien. Toch maar blij dat-ie aanvankelijk als zomertortel is gemeld.
30 juni 2014
Meer urban birding: Spreeuwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten