Toen we over een modernistische loopbrug de rondweg overstaken, passeerde ons een man met hond die ons geïnteresseerd naar onze plannen vroeg en ons daarna de mooiste route uitlegde. Verderop rechtsaf en daarna links langs een bosje. En voor onze ogen opende zich het mooiste, meest klassieke landschap dat je je maar wensen kon. Kalme glooiingen onderbroken door grillige boomsculpturen. Statige bosschages. Explosies van meidoorn. Een afwisseling van frisgroene industriële akkers en veel minder groene, verwilderde en kruidenrijke meer natuurlijke weiden. En alles onder een helder blauwe hemel: een feest.
Het herinnerde aan de tijd dat het leven nog goed was en we ons geen zorgen maakten over klimaat of over oorlog in Oekraïne of genocide in Gaza. We liepen zomaar oude tijden in, feodale tijden van kasteelheren en onderhorige pachtboeren. Niet helemaal van alle smetten vrij dus, die oude tijden.
Prachtige wandeling gemaakt. Door glooiend land dat zicht bood tot aan verre bosranden. Langs idyllische landschapjes met bloemrijke velden, een poel met kikkers en een roodgedaakte hoeve onder de bosrand. En een soort knuppelpad over een stukje fraai, oud hoogveen met miezerige dennetjes in het geel kleurende veenland. We vonden ook de oude watermolen en het kasteel van waaruit dit feodale rijk zich had weten te vestigen. Zingende bonte vliegenvangers en gekraagde roodstaarten, roepende zwarte en middelste bonte specht en een mandarijneend in een dode beekloop. Soort van de dag was een mooie grote gele kwikstaart bij de watermolen. Maar om vogels was het niet te doen geweest vandaag.
3 mei 2025
Mijn weblogkasteel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten