Flevoland

Mooie, strakke en egale fietspaden voerden Lelystad uit en de polder in, maar ineens stuurde Google maps me zo het barre polderland in. Ja, er was een modderige kade of zo, langs een boerensloot en langs dicht struikgewas, maar dat kon de bedoeling toch niet zijn? Ik probeerde nog het weggetje verderop naar rechts maar dat leek dood te lopen op het terrein van het Rijvaardigheidscentrum Lelystad. In elk geval bleef mijn charmante assistente me maar toe roepen om om te keren. Dus dit dijkje moest het zijn, recht de eindeloosheid van Flevoland in. Geen idee waar dat moest uitkomen.
Dat zijn zo de avonturen die je kunt meemaken als fietsende twitcher. Maar toen ik eenmaal het veilige asfalt van de Eendenweg had bereikt, was het met terugwerkende kracht eigenlijk een erg mooie route geweest. Langs ondoordringbaar struweel en onder een monumentale populierenlaan, langs woudreuzen vermoedelijk zo oud als de polder zelf, dwars door de uitgestrektheid van de Flevo. Slechtvalk over, dertien zilverreigers in het veld. De Eendenweg viel vergeleken daarmee eigenlijk wel een beetje tegen. De velden rondom waren het soort kale en eenvormige agro-industriële woestijnen die in Flevoland natuurlijk niet zeldzaam zijn maar die je niet verwacht op een plek waar een ruigpootbuizerd huist. Wat moet zo’n beest daar? Meestal tref ik die aan op verruigde terreinen waar ook verder van alles te halen valt maar hier slechts lege en verlaten akkers.
Toch zat-ie er. Na enig zoeken vond ik hem veelvuldig biddend boven het veld. Af en toe dook-ie naar de grond en was dan enige tijd half zichtbaar terwijl-ie wat door het gras struinde maar blijkbaar was-ie weinig succesvol (hoe kon het ook anders op zo’n doodse akker) want al gauw stond-ie weer te bidden boven het veld. Een mooie volwassen vrouw die alle relevante kenmerken liet zien: witte staart met donkere eindband, donkere buik, contrastrijke vleugels met brede donkere polsvlekken, uit het boekje. Met ook nog een mannetje smelleken in het veld en een mooie man blauwe kiekendief jagend boven het veld, had dit stukje Flevoland toch meer in zijn mars dan je op het eerste gezicht zou verwachten.

Het was een mooi begin van de dag. Die werd voortgezet bij de Oostvaardersplassen, vandaag gedegradeerd tot B-locatie. Kleine Praambult, Grote Praambult en op de terugweg nog even kijkhut de Grauwe Gans (Schollevaar en Zeearend waren door Staatsbosbeheer onbereikbaar gemaakt). Opzienbarende soorten leverde dat niet op maar de hier gebruikelijke specialiteiten waren voldoende voor een prettig vervolg van de dag. Zeearend natuurlijk. Vanaf de Kleine Praambult was heel ver weg een kasteel van een nest zichtbaar waarop af en toe iets bewoog en zich even boven de rand verhief. De tweede zeearend van de dag was leuker: een stuk dichterbij mooi in de top van een kale boom. Daar bleef het bij, wat zeearenden betreft, wat karig is voor een dagje Flevo. Maar met verder onder andere groepjes wilde zwanen, een brilduiker, pijlstaarten, vrouw blauwe kiekendief en matkop was ik best tevreden. En met ook nog buizerd, bruine kiekendief, havik, sperwer en torenvalk had ik vandaag maar liefst tien soorten roofvogel, als we daarbij tenminste heel ouderwets de valken meetellen, en dat vind ik een mooi aantal.
Ik sloot af met de humes bladkoning in de Hollandse Hout. Die riep af en toe fanatiek maar bleef de hele tijd hoog in de boomkruinen van een tamelijk dicht stukje dennenbos. Kansloze missie, maar horen is scoren: zeldzame soort op de jaarlijst!

16 januari 2022