Notenkraker

Het laatste twitchbare geval dateert alweer van tien jaar geleden. Sindsdien waren er talloze claims die, een enkele uitzondering daargelaten, in het beste geval niet bevestigd konden worden en in de meeste gevallen werden ontmaskerd als spreeuw of grote lijster. Generaties vogelaars zijn dus opgegroeid zonder notenkraker, tot nu toe. Maar nu was het eindelijk weer eens zo ver: gisteren werd in Wageningen een heuse, een echte notenkraker gemeld, met overtuigende foto’s. En toen de vogel vanmorgen weer aanwezig bleek en zich bovendien, zo gingen de geruchten, fantastisch en van zeer dichtbij liet zien (zoals overigens de meeste notenkrakers in Nederland), voelde ik me verplicht zo snel mogelijk die kant op af te reizen. En dat kon heel snel, zo ver is Wageningen niet, vanmiddag effe tussendoor moest wel lukken. Uiteindelijk kon ik mee rijden met Erik en in krap drie kwartier waren we ter plaatse. Al meteen zagen we op het ruige veldje naast de parkeerplaats de mannen verzameld rond iets dat in hun midden door het gras bewoog. Was je vooraf nog bang dat het misschien nog even zoeken werd, dat misschien toch nog enig geduld van ons gevraagd zou worden, dit keer niet want naderbij gekomen bleek dat inderdaad meteen al de notenkraker. Zeldzame gast uit noord Scandinavië of Siberië wellicht, verzeild geraakt tussen wezens die hij niet kende, die hij niet vreesde en van wie hij zich niets aantrok. Dus scharrelde hij onbekommerd door het gras en kwam af en toe tot amper een meter van de verbouwereerde toeschouwers. Zodat zelfs ik, alleen met mijn schamele mobieltje, enigszins (nou ja, enigszins …) toonbare en in elk geval herkenbare fotootjes kon schieten. Ach, bijzaak natuurlijk, stelt niets voor vergeleken met de lawine aan fotoboekwaardige platen die de echte fotografen hebben weten te produceren, het hele internet staat er weer vol mee, maar het was weer een fraai evenement. De taferelen waren weer hectisch. Heel herkenbaar, het is bij bijna elke leuke soort raak tegenwoordig. Mannen (ja, meest mannen) die minimaal met tientallen (maar vaker nog met honderden) bijeen rond de vogel staan, die languit op hun buik in het gras liggen en die achter de vogel aan kruipen, of hollen als de vogel daar aanleiding toe geeft, we kennen het inmiddels maar ach, wie zich daaraan stoort moet maar bedenken: je bent er zelf een van. Wegblijven is dan de enige optie. Zelf heb ik dat er niet voor over. Want het was weer een onvergetelijk uurtje, een uurtje dat ik nooit had willen missen, een uurtje van waarlijk menselijk geluk, daar in de novemberkou in Wageningen. In mijn eentje ben ik dan daarna wel weer, op weg naar huis.

20 november 2018


Meer urban birding: Hit and Run