Mening
Vooruit, ik heb ook weer eens een mening. Meestal vind ik meningen maar gedoe. Meestal denk ik bij al die mensen die zo met hun meningen te koop lopen: waarschijnlijk weet je er net te weinig vanaf. Had je er iets meer vanaf geweten, dan had je waarschijnlijk een andere mening gehad. En meestal denk ik dat dan van mezelf ook. Maar dit keer heb ik een mening. Ik was vandaag naar de grote kruisbekken van Heidestein, bij Zeist. De juiste plek is een bruggetje over een watertje waar onder dat bruggetje temidden van het ijs nog een laagje water staat en daar komen de vogels regelmatig drinken. En op dat bruggetje hadden fotografen, althans, dat nemen we maar aan, een tak bevestigd. In de hoop dat de vogels in die tak zouden gaan zitten in plaats van op het bruggetje of waar dan ook, omdat een kruisbek op zo’n tak natuurlijk een mooiere foto oplevert dan een kruisbek op een bruggetje. Iets dergelijks hadden ze ook gedaan op een bedrijventerrein in Arnhem waar zich een groep barmsijzen ophield met daartussen een witstuitbarmsijs. Daar had men een paar dennentakjes in het prikkeldraad bevestigd, omdat een foto van een witstuitbarmsijs in een dennentakje meer waardering, meer likes op Facebook zou genereren dan een foto van een witstuitbarmsijs op het prikkeldraad.
Ach, het heeft natuurlijk weinig om het lijf. Veel kwaad kan het niet. Maar toch … Wat mij vooral tegenstaat is die oneigenlijke romantisering. Ik bedoel, als er een witstuitbarmsijs zit op een lelijk bedrijventerrein met prikkeldraad en blinde muren, vind ik een foto van een witstuitbarmsijs in het prikkeldraad of op een blinde muur oneindig veel interessanter dan een foto van een witstuitbarmsijs zogenaamd in een dennenbosje.
Maar goed, dat is mijn mening. Voor wat die waard is. Prachtige grote kruisbekken gezien vanmorgen, belaagd, zoals dagelijks als ik het goed begrijp, door een bataljon van fotografen. Ze zaten af en toe op niet meer dan een paar meter. Die kruisbekken, bedoel ik. Die fotografen dus ook, maar dat kon je ze niet aanrekenen. Maar gedurende mijn aanwezigheid zat niet één van die kruisbekken in dat takje dat op het bruggetje was bevestigd.
2 maart 2018
Bij 'onze' zwartbuikwaterspreeuw had een vermoedelijke fotograaf een rotssteen(tje) geplaatst in het water. In de hoop dat de vogel erop zou gaan zitten. Ik zie hem bíjna dagelijks maar heb hem dat nog nooit zien doen. De film 'De Nieuwe Wildernis' vind ik wat dat betreft ook een beetje nep. Met al die weggelaten hekken, mensen, en passerende treinen. Zo, heb ik ook eens een meninkje. (Ik volg overigens met plezier je blog.)
BeantwoordenVerwijderenLeuk, zie ik mezelf eens terug op een foto. En ik zag wél de kruisbekken op de takjes. Sterker, na elke 'golf' werden de takjes gewisseld zodat de setting steeds iets anders werd. Ik maakte de kruisbek foto's van mijn leven! Dito van de Arnhemse sijsjes. Zoals je zegt: de vogel wordt er niet door benadeeld en het is voor mij hetzelfde als dat ik in mijn tuin een mooi stronkje klaar zet zodat ik de groenlingen niet alleen aan een voersilo kan fotograferen. Vogels gelukkig (anders zouden ze er niet gaan zitten,) fotograaf ook gelukkig.
BeantwoordenVerwijderenGerrit