Gezinsuitje

Meestal als ik op Texel ben, heb ik haast. Als er al niet een of andere zeldzaamheid zit op de noordpunt van het eiland, die me dwingt tot een zweet verwekkende worsteling met de op Texel altijd waaiende wind, dan wil ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk plekken afspeuren om zelf die zeldzaamheid te vinden. Dat eerste vaak met succes, dat laatste helaas zelden. Maar vandaag was het anders. Vandaag was het juni. Vandaag was er buiten de standaard Texelsoorten weinig te halen, al weet je dat natuurlijk nooit als je ze niet zoekt. En vooral: vandaag hadden we een gezinsuitje naar het eiland. Na grauwe fitis, grauwe klauwier en slangenarend de afgelopen drie dagen kon ik me dat veroorloven, vond ik.
Het was een mooie zomerdag, met volop zon, met een stevige zuidwestenwind maar toch zacht. Ontspannen fietsten we over het zuidelijke deel van het eiland. De Petten, de Geul, Mokbaai, Hoornderslag en waddendijk langs de Schanserwaard (wie dat niets zegt, mij zei het tot vandaag ook niets: nog lang geen Oudeschild): verder kwamen we niet. Heerlijk de tijd genomen. Op het uitzichtduin bij de Geul, met zicht op de plas omringd door rietlanden en lage duinen, en op aalscholvers, geregeld een kiekendief en af en toe langs zeilende lepelaars. Op de Mokweg met zicht op de Mokbaai die een diepe wig slaat in het eiland en waar bij hoog water op de hoogste delen van de baai de wadvogels zich verzamelen die zich bij laag water verspreiden over het droog vallende wad. Hoewel vandaag niet veel meer dan een eenzame rotgans. Op een terrasje in het zonnetje in Den Hoorn, met live muziek van een Amerikaanse zanger en een Oost Groningse zangeres die op het eiland verzeild geraakt waren. Op het strand van het Hoornderslag waar ik de anderen maar niet wees op die ene adulte jan van gent die ik korte tijd ver weg boven zee zag. En op de waddendijk aan het eind van de Amaliaweg, waar een aanhoudende stroom grote sterns over de Waddenzee naar zuidwest trok. Het is maar een heel klein stukje van het eiland, maar vandaag hadden we er voldoende aan. Die gekamde duinen, die natte laagtes, het zigzaggende polderland, de bloeiende vlieren, de orchideeën in het grasland, het is allemaal mooi genoeg. Daarvoor hoef je op Texel niet ver te fietsen. Zeldzame vogels waren vandaag niet aan de orde, maar het was fijn om de anderen wulpen te kunnen wijzen, en tureluurs, een krappe handvol rosse grutto’s en een boel grote sterns en visdieven. En kluten natuurlijk, daar houdt Harriët altijd zo van, en wie trouwens niet? Lepelaars, op het wad eiders met jongen, steenlopers, ja, het was een mooie dag.

5 juni 2017