Het nieuwe vogels kijken

Vergeet Kester Freriks, dit is het nieuwe vogels kijken: bij Bleiswijk tussen velden als biljartlakens en bedrijventerreinen als spookdorpen bij een berg oude stenen en achtergelaten gereedschappen op zoek naar, nou ja, naar fraters dit keer. Het was er niet eens lelijk, was het er maar lelijk. Het was er saai! Zeldzaam saai. Wat op zich op een bepaalde manier ook wel een verdienste is, maar zonder fraters wordt die saaiheid toch wel moeilijk te verdragen, en fraters waren net op dit moment natuurlijk in geen velden (velden als biljartlakens) of wegen te bekennen. Wat eigenlijk ook wel normaal zou moeten zijn voor een plek als dit, midden tussen velden als biljartlakens en bedrijventerreinen als spookdorpen. Maar na een tijdje toch maar naar Benthuizen gefietst, waar ik belandde in het Bentwoud, zo’n typisch hedendaags stuk nieuwbouwbos met menigten aan armzalige miniboompjes, met open velden en golfbaan en met strak getrokken lanen langs nog meer armetierige bosranden. Over het nieuwe vogels kijken gesproken. Nou ja, ooit is het allemaal echt bos natuurlijk, met statige woudreuzen, groots en majestueus. Een mooie dichtbij langs vliegende velduil vormde het eerste succesje van deze tot nu toe vrij roemloze middag. In sierlijke vlucht met kalme vleugelslagen schreed hij langs enkele clubjes golfers die daar totaal geen oog voor hadden. Ieder zijn hobby, denk ik dan. Verderop uitgestrekte open stukken met laag woekerende ruigtevegetatie. Zal later ook wel bos worden, vrees ik, maar nu nog goed voor diverse dames blauwe kiekendief, voor torenvalken en buizerden (op één moment acht tegelijk in de lucht) en voor zingende veldleeuwerik. En tenslotte fraai laag boven me rond vliegend een ruigpootbuizerd. En daar was het natuurlijk om te doen geweest, deze helletocht door onze hedendaagse zelfbouwnatuur.

19 februari 2017