Goede tijden slechte tijden

Ik miste de afgelopen dagen bijna al het goede. (Wat vogels betreft dan, laten we het vooral niet erger maken dan het is.) Dat begon afgelopen vrijdag toen de gestreepte strandloper die zich al enkele dagen ophield in een drassig stukje weiland bij Kockengen, juist die dag onvindbaar bleek. Zaterdag bleken drie uren rondhangen nabij het kijkscherm van Mariëndal, bij Den Helder, niet voldoende om de aldaar verblijvende baardgrasmus ook maar één tel in beeld te krijgen. Een beoogde gratis twitch bleek een gratis dip tussendoor. En zondag was de zwarte ooievaar van De Banen in noord Limburg, die ochtend nog gemeld, de verdere dag onvindbaar. ‘Nothing works’, zou Catweazle zeggen. Ach, denk je dan, na de derde dip in drie dagen: met zo’n mooie wielewaal kun je toch onmogelijk ongelukkig naar huis gaan. Eerst vloog hij laag over me heen, daarna zat hij maar liefst een paar tellen lang volkomen vrij en vol in de kijker in een gat in de boomkruin. Zeldzaam moment! Daarnaast was De Banen nog een primeur voor me: nooit eerder geweest, en dit was natuurlijk een prima gelegenheid om aan die omissie een eind te maken. Toen ik de gemiste zwooi eenmaal had weggeslikt, beviel de kennismaking me al met al toch prima. Want overal zongen de wielewalen, vlak voor de hut joeg een boomvalk, en eerst een rode wouw en daarna een wespendief vlogen over. En in het nabije Schoor had ik ook nog eens mijn eerste zomertortel van het jaar. Los van dat alles waren natuurlijk De Banen zelf, en het naastgelegen Sarsven ruimschoots een bezoekje waard, met of zonder zwarte ooievaar. Fraaie vennen met rondom licht geheimzinnige oevers van struweel en rietland, van die oevers waar je je van alles tussen en achter kunt voorstellen, en wat eilandjes van kreupelhout met een minutenlang roerloze ijsvogel nabij. Temidden van het noord Limburgse land met volop geelgorzen, daarmee maak je mij altijd blij, en boompiepers, veldleeuwerik, gele kwikstaarten. En, wat ook telt: volop zon vandaag, tegenwoordig misschien nog wel zeldzamer dan een zwarte ooievaar.
Maar hoe je het ook draaide en keerde, het bleven drie hele leuke soorten die ik was misgelopen. Drie op een rij. Alle drie geen halszaken natuurlijk, maar vrolijk wordt je er niet van. En intussen van dat nare, miezerige herfstweer dat je het gevoel geeft dat de zomer alweer voorbij is. Daarom was dat cadeautje van vandaag wel heel erg welkom. Tussen de middag de melding: bijeneters te Oostbroek. Da’s maar een goed kwartier fietsen. Ergens kun je het niet geloven, maar gaan moet je.

Door de grijze miezervlagen die af en toe op me neer waaien, haast ik me langs de fotogenieke bouwkunst van de Uithof. Als ik eenmaal op Oostbroek ben aangekomen, zie ik overal bijeneters! Je gelooft je ogen niet. Af en toe vliegen er één of twee rond, dan weer zwieren er drie tegelijk door het luchtruim tussen twee bosranden in. Hier zit er eentje in de boom, elders zitten er twee naast elkaar te keuvelen. Soms zitten ze aardig dichtbij en ineens vliegen ze met zijn allen om ons heen. Alle kleuren van de regenboog laten ze zien! Meer kleuren zul je in één vogel zelden aantreffen. Het is ongelooflijk: drie-en-twintig, ja echt, maar liefst drie-en-twintig bijeneters bij elkaar! Van zo’n groep ben je zelfs in Spanje stil. Ik weet niet of ik ze alle 23 gezien heb hoor, maar veel waren het er en het was waanzinnig. Geruime tijd vertoefden ze rond het grasveld ten zuiden van het gebouw en waren daar schitterend te zien, rustend in de bomen. Af en toe vlogen er een paar de boom uit, maakten een rondje en keerden terug in de bomen. Menige dikke hommel be­landde zo in bijeneter-buik. Toen het echt ging regenen, verhuisde de groep naar de westkant van het gebouw, waar ze zich hoog in de bomen schuilhielden en een stuk lastiger te zien waren. Mij kon dat allang niet meer deren.

Door de regen naar huis. Wat heerlijk toch: zulk droevig weer en dat het je niks kan schelen.

21 mei 2013