De verwilderde strook met bosjes langs het fietspad aan de noordoostkant van de Gagelpolder, midden tussen het polderland, levert af en toe leuke dingen op dezer dagen. Niks spectaculairs, gewoon leuk. Bijvoorbeeld de zwaluwen die de afgelopen weken af en toe in enorme zwermen foerageerden boven de velden daar. De laatste dagen zijn het er een stuk minder: heel wat zijn er inmiddels doorgetrokken. En zo kan het nu gebeuren dat er af en toe helemaal geen zwaluwen te zien zijn, een week geleden ondenkbaar, en dat er een moment later ineens weer wel wat om je hoofd heen draaien. Nieuwe? Of dezelfde als zojuist? En even later weer niets meer.
Het is volop trek en dat merk je overal. Dus ook hier. Een paapje in de top van een maïsplant. Een rietgors die uit het noorden komt aangevlogen en zomaar midden in de maïs neer ploft. Nou gebeurt dat wel vaker, niets nieuws onder de zon, maar ineens vroeg ik me af: zou hij zich vergist hebben? Zou zo’n rietgors die in zo’n maïsveld neerploft, denken dat het riet is? En trouwens, zou hij het verschil merken?
De vraag is natuurlijk allereerst of een rietgors wel weet wat riet is, en wat maïs. Of hij een vastomlijnd begrip heeft van beide.
Verderop in een boompje een torenvalk die belaagd werd door drie gaaien en een kraai. Hij had het er moeilijk mee, maar hij hield stand. Bij mijn vertrek was de situatie ongewijzigd: één torenvalk, drie gaaien en een kraai.
Vanavond was ik na de bui nog even in de polder. Een loodgrijze lucht tegenover me, een majestueuze regenboog die de loodgrijze lucht doorkliefde en van achter een felle zon die de bosrand verderop als een filmdecor tegen die loodgrijze lucht deed afsteken. Men begrijpt: een plaatje als uit een nogal duur fotoboek. En boven het maïsveld, zonbeschenen en oplichtend als ijskristallen tegen alweer die nog altijd loodgrijze lucht, enkele helder witte, druk bewegende stipjes. Zwaluwen, zo bleek, waarvan het zwart volkomen wegviel tegen de achtergrond. En ook twee kieviten zagen er in deze ambiance heel vreemd uit. De gewoonste zaken werden getransformeerd tot exotische feestartikelen.
Ja, een mens wil natuurlijk het liefst elke dag een zeldzaamheid, maar af en toe gaat er niets boven je eigen achtertuin. Ook zonder zeldzaamheden.
18 september 2012
Meer uit het Utrechtse: Stilte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten