Na-de-vakantiedip?

Ik heb iets met die wat weemoedige weken eind juli, augustus als je net terug bent van vakantie en in eigen land de draad weer probeert op te pakken. Of eigenlijk hebben die weken iets met mij. Ik weet niet hoe het komt maar het overkomt me bovengemiddeld vaak dat in de weken na de vakantie alles me mislukt. Wat vogels betreft dan hè, laten we het niet erger maken dan het is. Dat ik alle leuke soorten misloop, op de meest onwaarschijnlijke manieren. Er rust een vloek op die eerste weken na de vakantie, lijkt het. Nou ja, een vloekje, laten we het niet erger maken dan het is. Een na-de-vakantiedip? Niet dit jaar graag. Dit jaar wilde ik dat niet laten gebeuren. Daarom vandaag, een mooie zonnige zomerdag, een dubbeltwitch gepland. Om dat vloekje uit te dagen: kom maar op als je durft. Dus allereerst met de trein naar Nijkerk en van daar per vouwfiets richting Nijkerkernauw, waar in een rietveld achter de dijk al enkele dagen een of twee waterrietzangers verblijven. Ter plaatse, nog ruim voor 8 uur dus ruim op tijd mocht ik hopen, waren al enkele vogelaars aanwezig waarvan een de vogel een half uur of zo eerder al enige tijd mooi in beeld had gehad. Mooi zo, zit er dus nog. Ik sta er nog maar een paar minuten als ik korte tijd een rietzangertje zie in de rietrand: helder geelbruin van kleur, een knoert van een middenkruinstreep, ik meen ook wel iets van streping op de rug gezien te hebben maar hij is alweer weg. Soms heb je geluk, want niemand van de andere aanwezigen ziet de vogel en daarna zien we alleen nog maar rietzangers, veel fletser, veel minder helder van kleur en niet één met een kruinstreep die ook maar in de buurt kwam van waterrietzanger.

Terug naar Nijkerk voor deel twee van mijn beoogde dubbeltwitch: trein naar Wezep en 11 kilometer met de vouwfiets naar polder Oosterwolde voor een daar al weken verblijvende zwarte ibis. Mijn laatste zwarte ibis was alweer twee en een half jaar geleden, dus die was wel een twitchje waard.
Op de desbetreffende plek, een plasdrasje met wat rietvelden rond de ondiepe watertjes, staan langs de weg twee auto’s waar de telelenzen uit naar buiten steken. Ik stop, zoek het water af en ben al bij de achterste rietrand aangeland als ineens van dichtbij een zwarte ibis opvliegt. Hij strijkt snel weer neer, laat zich even prachtig bekijken en vliegt weer op, vliegt naar achteren en verdwijnt uit beeld in het riet. De fotografen in hun auto’s zullen wel niet blij met me zijn geweest. Sorry nog, maar ja, ik heb nou eenmaal geen auto om me in te verschuilen.
Even later, als beide auto’s alweer een tijdje vertrokken zijn, komt zwibis weer tevoorschijn en loopt daarna geruime tijd prachtig nabij te foerageren. En trekt zich daarbij niets aan van mijn aanwezigheid. De na-de-vakantiedip is nog nergens te bekennen.

14 augustus 2021