Aan het eind van een doordeweekse zondag nog even naar het bos. Beukenburg, bij De Bilt. De verwachtingen zijn niet hooggespannen, augustus immers, en het hoeft ook niet, na waterrietzanger en zwarte ibis gisteren. Kwestie van nog effe buiten zijn, dat was er nog niet van gekomen vandaag.
Het was stil in het bos. Natuurlijk, in de verte hoorde je de autoweg, wind ruiste zachtjes door de bomen, het is wel Nederland hier, maar van de dieren in het bos, de vogels met name, geen enkel geluid. Of ja toch, even een roepje van een tjiftjaf. En een kekje van een bonte specht. Verder niets.
Het is de stilte van augustus. Ook als je dezer dagen in de polder bent, en daar ben ik nogal eens, meest stilte om je heen. Een rateltje van een karekiet uit het riet, wat gekwetter van een paar zwaluwen in de lucht, daarmee heb je het wel gehad. Het is een vorm van ongereptheid, die stilte, iets waaraan de mens niets heeft toe te voegen, dat de mens alleen maar kan bederven. En dat doet hij maar al te vaak, helaas, want stilte heeft geen economische waarde.
Er zijn natuurlijk plekken waar het anders is, waar ze waterrietzanger hebben of zwarte ibis, maar op de meeste plekken is weinig te beleven momenteel. Augustus is misschien wel de stilste maand van het jaar, wat de natuur betreft. De lente is allang voorbij en het kabaal van het voorjaar, dat zich soms nog wel tot in juli kan uitstrekken, is nu toch echt verstomd. En de drukte, de onrust van de herfsttrek is nog niet begonnen. Het is dood tij. Er beweegt niets, de natuur staat even stil. Stilte voor de storm en stilte na de storm tegelijk. Maar je wilt er niet om thuisblijven. En trouwens, het is ook wel lekker hoor, die ongedwongen stilte om je heen, niets dat je aandacht vraagt, gewoon buiten zijn, zonder ambities. Alleen maar zijn. Ontzettend Zen.
15 augustus 2021
Meer uit het Utrechtse: Morinel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten