Sleedoornpage

Het was een mooie zonovergoten zomerdag en er stonden geen speciale verplichtingen op het programma: tijd om eindelijk eens de sleedoornpages van de stenen brug te Langbroek te gaan doen. Goeie soort, mooie beestjes als ik de vele foto’s moet geloven, zeldzaam en bovenal nieuw voor me. Zitten er al jaren, al jaren denk ik ik moet daar eens naartoe maar al jaren komt het er niet van omdat het zo’n lastige plek is voor een OV-er als ik. Maar vandaag de trein genomen naar Maarn en van daar via Doorn richting Langbroek gefietst. De ontdekking dat de stenen brug helemaal geen brug is maar een gehuchtje nog onooglijker dan Langbroek zelf, zij het met een huis als een nepkasteel, kwam best als een schok. Die schok eenmaal te boven het gebiedje gevonden waar ik wezen moest. Met een aantal belangstellenden heen en weer gelopen over een smal paadje tussen weelderig struikgewas en bloemrijke bermen, af en toe een paar stappen het naastliggende gebiedje in gedaan en minutieus de vegetatie afgespeurd. Op zo’n moment zie je dat de herfst alweer begonnen is: overal bruin en oranje gekleurde blaadjes tussen het groen en zie daar dan maar die oranjekleurige pages uit te pikken. Hoe kleurrijk ze ook zijn, je ziet ze maar al te gemakkelijk over het hoofd. En kleurrijk zijn ze. Als snippertjes gebakken zonlicht. En er zijn maar betrekkelijk weinig plekken in Nederland waar je ze vinden kunt.

Als verderop geroepen wordt: ‘ik heb er een gevonden!’, haasten allen zich naar de plek waar de kreet vandaan kwam en daar zien we: sleedoornpage. En hij ziet er precies uit zoals in de boeken en op de foto’s op internet. Dat is toch een van de charmes van dat twitchen van ons: te kunnen vaststellen dat de werkelijkheid precies overeenkomt met de abstractie van de geëigende determinatieliteratuur. Hij was net zo prachtig, net zo kleurrijk, net zo subtiel getekend als op de talloze foto's. Waarom dan toch al die moeite? Die vraag zal wel nooit beantwoorden worden.
Een van de charmes van het twitchen is ook dat je af en toe terechtkomt op nieuwe, onbekende plekjes. Ik ben wel vaker in de buurt van Langbroek wezen fietsen maar dit bosje had ik tot nu toe altijd over het hoofd gezien. Dat zo’n plek ook nog mooi is, is dan eigenlijk maar bijzaak. Maar het was er mooi. Een mengelmoes van struikgewas, een bosrand en lagere vegetatie, bloemrijk, af en toe oerwoudachtig, ach als je het zo opschrijft zou het op zo onnoemelijk veel plekken van toepassing kunnen zijn maar mooi was het er. En er vloog ook nog een kruisbek over.

3 augustus 2020

Stenen brug