Herkansing

Herkansingen, je hebt ze in alle soorten en maten maar deze sprak wel zeer tot de verbeelding. In elk geval tot mijn verbeelding en ik was niet de enige, gezien de meute die zich vanochtend over de Overijsselse binnenwegen bewoog. Ik was de vogel eerlijk gezegd na de monumentale dip van precies een week geleden alweer zo’n beetje vergeten, dat had moeite genoeg gekost, maar gisteren dook-ie ineens weer op, in de buurt van Hasselt: de keizerarend van de Brobbelbies. Een herkansing dus, en een die ik als het effe kon niet aan me voorbij wilde laten gaan. En dat hoefde ook niet, want ik kreeg een lift aangeboden: ik kon meerijden met Ted Hoogendoorn, met 471 soorten op de teller een vermaard twitcher. Dat gaf vertrouwen.
Om vijf voor zes in de ochtend zat ik in de trein. Om kwart over zes werd ik opgepikt in Maarn en kort voor zonsopkomst stonden we aan de Rechterensweg te kijken hoe het eerste ochtendlicht zich ontfermde over de Stadsgaten, natuurgebiedje van Staatsbosbeheer bij Hasselt. En we waren nog lang niet de eerste: tientallen auto’s stonden al geparkeerd in de berm van dit smalle landweggetje en met velen stonden we te wachten tot de arend tevoorschijn zou komen. Overvliegende graspiepers. Voor ons een moerassig veldje geflankeerd door een bosje links en een bosje rechts, en een paar honderd meter verderop een handvol vogelaars. Een handvol vogelaars die de vogel zien! zo zoemt het hier door de groep. Hij vliegt! Jawel, hij vloog, de andere kant op, van ons vandaan en in elk geval voor mij buiten beeld. Sommigen hier schenen de vogel kort gezien te hebben maar ik stond net op de verkeerde plek. Niet voor het laatst, vrees ik. De vogel scheen geland te zijn in een populier in de verte, we zagen daar de buizerden onrustig rond de boom cirkelen maar de arend zagen we niet. En weer opgevlogen, luidde het bericht, in westelijke richting. Verder even geen nadere mededelingen. Allemaal stapten we in de auto, allemaal reden we in zo groot mogelijke haast het landweggetje af, maar feitelijk wist niemand waarheen.
De hectiek van dit eerste uur stond model voor die van een groot deel van de ochtend. Er volgden nieuwe berichten: vogel nu ‘hier’ ter plaatse, vogel weer opgevlogen, vogel weer ter plaatse. Maar telkens waren we te laat, soms maar een minuutje. ‘Vogel in zuidwestelijke richting verdwenen’, waarna het enige tijd angstvallig stil was. We belandden in polder Mastenbroek, ten westen van Hasselt. We zagen buizerden, we zagen een zwerm kieviten die klaarblijkelijk in paniek de lucht in ging, al was die paniek natuurlijk vooral wensdenken onzerzijds, en we zagen een weiland met 32 grote zilverreigers. Uitgestrekt polderland, uitzicht tot in de verste hoeken. Schuren, boerderijen, boomlanen. We bestudeerde elke buizerd maar natuurlijk was elke buizerd inderdaad een buizerd. Ver weg in de polder zagen we een kleine samenscholing van auto’s en mensen. Hoopvol gingen we die kant op maar het bleken vissers te zijn. De dag was nog jong, hield ik mezelf voor, maar als je jezelf zoiets moet voorhouden, is er natuurlijk reden tot zorg. Ik voelde geen paniek hoor, ik voelde gelatenheid. Acceptatie al bijna: keizerarend, blijkbaar niet mijn vogel.
Toch was het nog maar amper negen uur toen er weer een melding kwam: vogel ter plaatse langs de Wolfshagenweg. Dat was vlakbij, constateerden we na raadpleging van google maps! We keerden de auto en raceten naar de aangegeven plek. Van verre zagen we al de vogelaars staan, turend door hun telescopen, allemaal in dezelfde richting. Zo moeten we het hebben, dachten we. We stappen uit en voegen ons bij de meute: ‘ja hoor, hij zit er’. Telescoop opgesteld, even zoeken in de aangegeven richting en bingo!

Wij, de winners, zie ons daar staan langs dat landweggetje, tussen de geparkeerde auto's, de telescopen gericht op een keizerarend verderop in het land. Je moet een behoorlijk fanatieke vogelaar zijn, je moet twitcher zijn om zo’n moment ten volle te kunnen appreciëren. De euforie, de vreugdekreten, wat een berg verzameld geluk hier op dat landweggetje diep in Overijssel, je zou het de hele mensheid toewensen. Hij zat wel niet heel dichtbij maar toch: formidabel was-ie, prachtig zichtbaar door de scoop. Wat een bakbeest! Die fiere gestalte, die stoere kop, die zware snavel. Eindelijk de tijd om de vogel eens goed in ons op te nemen. Een arend, een echte arend. Verenkleed van licht beige-bruin tot donkerbruin, met bijna zwartachtige vlekken op buik, op rug en op de kop. Sommige aanwezigen suggereerden nog Spaanse keizerarend. Dat wordt nog wel een dingetje: gaan we die (of juist de ander) uit kunnen sluiten of zitten we straks met een keizerarend spec. die we niet eens mogen tellen? Maar ach, die lijstjes … Wat een fantastische vogel. Na een tijdje ging-ie vliegen en vloog prachtig voor ons langs laag tot half hoog over het weiland. Die enorme lappen van vleugels, die diep ingesneden vingers, die traagheid van bewegen: een echte arend. Een jongensdroom!
Nog een paar keer krijgen we hem te zien, zittend in het veld en laag in vlucht, maar niet meer zo mooi als die eerste keer. We eindigen, bij Genemuiden, met een mooie bonus: juveniele zeearend boven een bosje in de verte. Hij is ver, maar hij is glashelder: zo’n totaal andere vogel eigenlijk. Keizerarend is weer even uit beeld. We besluiten het hierbij te laten en gaan naar huis. Waar het leven doorgaat, met of zonder keizerarend. Waar de formatie voort ploetert, het Nederlandse voetbal nog altijd in deplorabele staat verkeerd en Trump en Kim doorgaan met als kleine kleuters elkaar voor van alles uit te maken. Morgen weer een dag zónder keizerarend. What else is new?

4 oktober 2017


Wat voorafging: Wij de loosers

Meer twitchen: Arend