Bevrijdingsdag 2015: een heuse vrije dag dit jaar, en zo’n dag wil je natuurlijk niet de hele dag thuis blijven. Wat te doen? Er was noodweer voorspeld, vooral in de middag, met hagel en onweer en harde windstoten. Dan wil je niet meer in het open veld zijn. Dus enige haast was geboden.
De Groene Jonker, besloot ik.
Dus stond ik op deze prachtige lenteochtend midden in het Hollandse laagland, omgeven door neerbuigende rietvelden, rimpelende wateren, verre velden en hier en daar een explosie van lentegroen die de platheid doorbrak, op minstens een uur fietsen van het dichtstbijzijnde station en deed mijn best me niet te laten afleiden door de berichtgeving omtrent een lammergier ergens aan de andere kant van het land. Met twee witvleugelsterntjes tussen tientallen zwarte sterns en ook nog twee steltkluten, lukte dat heel aardig. Maar je houdt toch dat gevoel: wrong time, wrong place. (Ik? Of die lammergier? vroeg ik me ook nog af.) Dat gevoel dat alles wat je ziet bijzaak is, tweede keus. Terwijl die witvleugelsterntjes toch prachtig waren en die steltkluten ook nu weer oogden als stripfiguren, met hun absurd lange en belachelijk rode poten.
Toen ik een uurtje later en een paar kilometer verderop te Ruygeborg stond te kijken naar drie fraaie zwarte ibissen en nog eens twee steltkluten (nummer vijf en zes alweer deze maand, die nog maar zo kort onderweg is), las ik dat de lammergier inmiddels hoog was opgeschroefd en bezig was weg te vliegen naar noordoost. Als ik heel eerlijk ben, was dat ook wel een beetje een geruststelling. Ik weet dat ik daar een aantal mensen een klein beetje pijn mee doe, en ik gun natuurlijk iedereen zijn lammergier, maar dat vooruitzicht: straks honderden mensen die ‘m hebben ingevoerd en ik ben daar niet bij … Kun je je daar wel helemaal op hebben voorbereid, kun je je hebben voorgenomen je daar niets van aan te trekken, je hebben voorgenomen niet meer, nee, nooit meer jaloers te zijn op wat anderen allemaal voor moois gezien hebben en ik niet want daar komt geen einde aan. Die anderen zijn immers met veel meer dan ik maar op zo’n moment, als je al die honderden meldingen ziet en die enthousiaste verhalen leest en je ziet: hij ook al, en hij ook al, en zij ook al … ja, op zo’n moment doet dat toch een beetje pijn, of je wilt of niet.
Ja, de mens is ook een beetje slecht van binnen. Sorry daarvoor.
Een lift naar huis gekregen en voor de ergste buien weer binnen. En zo was het een heerlijke, zeer geslaagde bevrijdingsochtend geworden en geruchten over lammergieren aan de andere kant van het land leg ik van harte naast me neer.
5 mei 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten