Effe tussendoor

Ik voel me dezer dagen bijna verplicht om regelmatig de eigen polder te checken. Met zoveel leuke nieuwe en oude plasdrasjes in de Bethunepolder en achter Tienhoven, kan er elke dag wel iets anders moois zitten. Anderhalve week terug hadden we er nog een poelruiter en al jaren droom ik er stiekem van om er zelf bijvoorbeeld een steltstrandloper te ontdekken. Is afgelopen vrijdag opnieuw niet gelukt. Sowieso leverde mijn inspectie weinig nieuwe gezichtspunten op. Wat je verwachtte dat er zitten zou, zat er, en anders niet. De kleine plevieren waren er nog, de aantallen bosruiters waren enigszins genormaliseerd (vorige week zaten er langs de Veenkade nog een stuk of 20, vrijdag telde ik er vijf) en ook verder alleen typjes die er vorige week ook te zien waren. Purperreiger, boomvalk, bruine kiekendief, zwarte stern, zomertaling, dat soort dingen: aangenaam, maar de nieuwsrubrieken zal het niet halen. IJsvogeltje in de Bethunepolder en kemphaan in de plasjes achter Tienhoven, dat waren de enigen die je met een beetje goede wil wel min of meer als afwijking van het gangbare kunt bestempelen. Maar intussen was er het bijna voltallige koor aan lentezangers: zwartkop, tuinfluiter, rietzanger, karekiet, grasmus, fitis, tjiftjaf, koekoek enzovoorts. Alleen bosrietzanger en spotvogel ontbreken nog maar ook die zullen wel niet heel lang meer op zich laten wachten. En nogmaals intussen leuke zichtwaarneming van tuinfluiter, zwartkop en rietzanger, de laatste op amper twee meter zingend op een hekpaal langs het fietspad. Zoals ik al zei: aangenaam was het zeker.

Dat het heus wel ergens goed voor is om regelmatig al die natte veldjes te checken, bleek wel weer dit weekend. Terwijl ik te Waverhoek stond te genieten van twee prachtige steltkluten die juist die dag hier waren neergestreken (wat een beesten toch! Als je in een stripverhaal een karikatuur van een steltkluut wilt tekenen, kun je ze nauwelijks gekker maken dan ze al zijn), kwam het bericht door van een blonde ruiter bij Waddinxveen. Waddinxveen nota bene! Als het daar kan, kan het bij ons ook.

Omdat mijn laatste blonde ruiter alweer van acht jaar geleden was en deze wel heel gemakkelijk te bereiken (ongeveer vijf minuten fietsen van station Waddinxveen Noord, een kleine drie kwartier met de trein), kon ik ‘m niet laten schieten. Dus effe snel tussendoor want eigenlijk had ik mijn dagje uit gisteren al gehad en het wordt op prijs gesteld als ik in het weekend ook af en toe thuis ben, effe tussendoor dus en voor de regen uit met trein en vouwfiets naar de plaats delict, een nat, half ondergelopen stuk weiland aan de rand van het dorp, en daar genoten van een fraaie blonde ruiter die soms half verscholen maar soms ook ineens helemaal vrij zichtbaar door de vegetatie struinde. Weliswaar niet zo fantastisch dichtbij als mijn beide vorige waarnemingen van deze soort maar dichtbij genoeg om de bijzondere karakteristieken die de soort kenmerken, waar te kunnen nemen. Bovendien waren die beide vorige waarnemingen dus alweer acht en negen jaar oud dus dit was hoe dan ook een hele welkome herhalingsoefening. Er liepen ook nog twee kemphaantjes in de buurt. Eén daarvan was bijna een kopie van de ruiter: bijna net zo blond, bijna net zo markant getekend op de bovenzijde. Maar toch zo anders. Leerzaam.

Als bonus waren er nog een achter me in het bos zingende nachtegaal en een, hoewel vrij verre, noordse kwikstaart. Dat alles op een zondag effe tussendoor.

3 mei 2015