Bunschoten-Spakenburg

Ik heb wel wat met die schattige oude stadjes aan het IJsselmeer (of in dit geval het voormalig IJsselmeer) de laatste dagen. Eergisteren Medemblik, vandaag Bunschoten-Spakenburg. Opnieuw een knus haventje, oude huisjes, charmante geveltjes, smalle straatjes, een oud dorpskerkje en een vrouw in klederdracht die haar hondje (niet in klederdracht) uitliet.
En ook dit keer was dat het niet waarvoor we de deur waren uitgegaan.
Eerlijk gezegd vond ik na het wat mij betreft uitermate succesvolle 2014 dat het dit jaar ook best ietsje minder mocht. Maar tot nu toe lijkt dat nauwelijks het geval. Na oosterse tortel en amerikaanse oeverloper stond vandaag kleine trap op het programma, gisteren ontdekt in Arkemheen. De prachtige foto’s zouden ongetwijfeld weer vele liefhebbers naar de polder bij Nijkerk lokken.
Vanmorgen was het nog even nagelbijten. Sneeuw en ijzel van afgelopen nacht hadden het treinverkeer danig ontregeld en voorlopig reden er geen treinen van en naar onder andere Utrecht en Amersfoort. Terwijl de eerste meldingen en fraaie foto’s binnensijpelden, moesten ‘wij’ wachten. Maar tegen twaalven kwam het treinverkeer langzaam weer op gang en om half 1 zaten Hans, Janneke en ik in de trein naar Amersfoort Vathorst, van waar we met Toon de oversteek naar Arkemheen zouden wagen. Vanaf dat moment was alle leed geleden en liep alles op rolletjes. Nou ja, in Vathorst was het nog even zoeken en het dik besneeuwde en onverharde dijkje waar Jannekes fietsplanner ons overheen stuurde, kon nauwelijks voor fietsen bedoeld zijn, maar toen we die hindernissen eenmaal achter ons hadden gelaten, volgden een fraaie ijsvogel op een hekje langs de sloot en de eerste van honderden kleine zwanen. Vroeger waren alleen die al voldoende voor een retourtje Arkemheen, en eerlijk gezegd nog steeds.
Midden in de polder volgde tenslotte de trap. Het was er inderdaad druk met vogelaars en telescopen en men kon ons de vogel zo aanwijzen, op een kleine honderd meter afstand in het nog wat wit bestoven weiland temidden van vele smienten. Nee, niet zo dichtbij en niet zo fraai als op de foto’s van gisteren, maar toen hij begon te bewegen, toen hij zich tot aan de rand en uiteindelijk zelfs buiten de kring van smienten begaf, was-ie toch wel erg fijn te zien. Een kip? Maar dan toch wel een heel bijzondere kip. Niet met die opvallende tooi van een adulte man in zomerkleed, maar wel met de subtiele tekening in het overwegend bruine verenkleed dat de soort ook kenmerkt en dat ondanks de afstand best nog te onderscheiden was. Al met al heb ik erg van hem (of haar) genoten.

Na de trap was er nog tijd over voor wat bijvangsten, om de dag helemaal te vervolmaken. Nonnetje op het Nijkerkernauw, samen met honderden smienten, wintertalingen en kuif- en tafeleenden. Velduilen langs de Westdijk, voorbij Bunschoten-Spakenburg. Ik telde er negen (dankzij een behulpzame medevogelaar die ze eerlijk gezegd al voor me geteld had), maar er zaten er vast nog een paar meer. Drie zaten er redelijk dichtbij in een greppel en waren mooi te zien, de overige zaten ver weg of lieten zich vrijwel helemaal niet zien en hadden slechts statistische waarde, en allemaal waren ze tijdens onze aanwezigheid tamelijk passief, wat wel jammer was. Heel erg mooi waren weer de kleine zwanen die in het dempende namiddaglicht dichtbij tussen de laatste sneeuwresten in het veld zaten en geregeld hun ijzingwekkende geroep lieten horen. Een heerlijk moment om dit middagje mee af te sluiten.

24 januari 2015