Pelikaan

Tsja, als je nooit eens een gokje waagt, als je alleen maar naar een pelikaan gaat als definitief en met zekerheid is vastgesteld dat het een wilde is, als-ie onomkeerbaar is aanvaard door de CDNA, dan ben je dus altijd te laat en krijg je dat beest nooit op je lijst. Je kunt je natuurlijk afvragen wat daar erg aan is en waarom je zo nodig een pelikaan op je lijst zou willen. Ik heb daar zo gauw geen antwoord op, maar toch wil ik ‘m erop. En dus, en omdat de vogel die onlangs opdook bij Hengelo in elk geval niet onmiddellijk is afgeserveerd als ontsnappeling, de trein naar Borne genomen.

Maar nog amper in Borne aangekomen waren daar al de bijna ongunstigst denkbare vooruitzichten: om te beginnen was het zwaar mistig en kon ik door die mist amper het gebiedje vinden waar de vogel zich zou moeten bevinden. En daarnaast was er die raadselachtige melding van een midden in de nacht op gehoor gedetermineerde naar oost overvliegende pelikaan boven Hengelo. Was de vogel alweer gevlogen? En zo zag het ernaar uit dat ik helemaal niet aan de vraag ‘wild of niet’ zou toekomen. Voorlopig was de vraag: zou ik ‘m te zien krijgen of niet?

Na enig zoeken stond ik dan toch op een uitzichtplateautje midden in het betreffende natuurgebiedje uit te kijken over waar dat natuurgebiedje, het ‘retentiegebied Woolde’, liggen moest. Meer dan enkele vage contouren was er niet van te zien.

Na wat heen en weer fietsen begon het zicht toch wat beter te worden, veel beter zelfs en toen de mist zo’n beetje was opgetrokken, zat daar op de oever van een grote plas zomaar ineens een roze pelikaan. Al mijn zorgen voor niets dus. Restte de vraag: wild of niet? Nou ja, mocht-ie straks toch ontmaskerd worden, dan heb ik er in elk geval een heerlijk dagje aan overgehouden. Want de zon scheen ineens volop en ik toerde naar hartenlust door de bossen en langs de velden van landgoed Twickel. Een prachtige wandeling bracht me achtereenvolgens door groene velden en langs weelderige bosranden, langs een meanderende beek, over arme zandgronden met bijbehorende dennenbossen, over een mooi stuk hoogveen met dophei en witte snavelbies en mooie kale boomskeletten en weer door groene velden en langs weelderige bosranden. Glanskoppen, roepende zwarte en groene spechten, gekraagde roodstaart. En op de terugweg nog even langs de pelikaan. Het was er wat drukker dan vanochtend. Vanuit een uitzichtplek in het gebiedje stonden we te turen naar een witte voddebaal op een overhangende wilg. Ja, dat was ‘m nou. Meest zat-ie te slapen maar af en toe rekte hij zich, hief de snavel, keek om zich heen, ging recht overeind staan en strekte de vleugels, voor-ie weer inzakte en indommelde. Wild of niet, op zulke momenten is het een mooie vogel. En intussen liefst twee visarenden, eentje met vis in zijn poten in een dode boom en de ander enige tijd boven ons en in de buurt rond vliegend. En een slechtvalk die even in botsing kwam met de visarend. En een boomvalk, enkele dodaarzen, krijsende waterral en de zon die brandde: het was leuk in het ‘retentiegebied Woolde’.

6 september 2014