Kromslootpark

De lelijkheid van Almere Poort, en dan vooral die van de nabije omgeving van station Almere Poort: het zand dat stuift over de verlaten parkeerplaats, de haveloze vlakte vol verdord onkruid, het troosteloze paviljoentje aan de rand van de bebouwing, met het al even troosteloze pleintje met die paar trieste picknickbanken. Nou ja, die wind, daar kon Almere Poort ook niets aan doen, die haveloze vlakte noemen we buiten de stad ongerepte ruigte, goed voor zeldzame plantjes, voor insecten, voor vogels, en dat troosteloze pleintje: wat als de zon schijnt en er zitten mensen aan die tafels, exotisch uitgedost, afkomstig uit verre streken, kinderen spelend tussen hen in? Maar nu was het er lelijk en die lelijkheid moest dan maar gecompenseerd worden door de schoonheid van het Kromslootpark, waarover ik al zulke mooie verhalen heb gehoord. Is dat gelukt?
Ja, dat is geloof ik wel gelukt. Al was vandaag niet helemaal de dag om die schoonheid ten volle te ervaren, met die wind en die telkens overwaaiende duistere luchten.
Het is eigenlijk een soort Maduroflevoland. Het oude, pas drooggevallen en nog niet gecultiveerde Flevoland zoals je dat verderop vindt in de Oostvaardersplassen, maar dan in het klein. Rietvelden, pioniersbosjes, struikgewas dat ronddreef in die zee van riet, sloten en plasjes. Alles ongerept en onaangeraakt, afgezien van de paden en de bruggetjes die erin zijn aangelegd.
Het ging me ook om witoogeend vandaag, die de soort van het weekend moest worden. Maar toen ik die niet kon vinden vanuit de vogelkijkhut waar-ie het laatst gezien was, kreeg ik er een hard hoofd in. Zoveel water, zoveel sloten en plasjes in het gebied, en zoveel hoge rietbossen die je het zicht op die sloten en die plasjes ontnamen. Zo weinig plekken, daardoor, waar je zicht hebt op dat water. Hij zou vast ergens zitten hoor, maar zou hij nou net ergens gaan zitten waar je zicht op hem hebt?
Ik had het hele park rondgelopen. Veel wind, af en toe zon maar weinig vogels en 0 witoogeenden. Terug bij de ingang dacht ik: nog één keer naar de kijkhut. Veel geloof had ik er niet in maar ik moest het proberen. Wat er net niet zat kon er immers nu wel zitten.
En wat denk je? Hij zat er.

16 juli 2023